Луқа 18:14-42

¹⁴Мән силәргә шуни ейтайки, бу иккиләндин Пәрисий әмәс, бәлки баҗгир кәчүрүмгә еришип өйигә қайтипту. Чүнки һәр ким өзини үстүн тутса төвән қилинар, лекин кимки өзини төвән тутса үстүн көтириләр.  

¹⁵Әнди қолини тәккүзсун дәп, кишиләр кичик балилириниму униң алдиға елип келәтти. Лекин буни көргән мухлислар уларни әйиплиди.

¹⁶Амма Әйса балиларни йениға чақирип: Кичик балиларни алдимға кәлгили қоюңлар, уларни тосушмаңлар. Чүнки Худаниң падишаһлиғи дәл мушундақлардин тәркиб тапқандур.

¹⁷Мән силәргә бәрһәқ шуни ейтип қояйки: Кимки Худаниң падишаһлиғини сәбий балидәк қобул қилмиса, униңға һәргиз кирәлмәйду, — деди.

¹⁸Мәлум бир һөкүмдар Әйсадин: И яхши устаз, мәңгүлүк һаятқа варис болмақ үчүн немә ишни қилишим керәк, — дәп сориди.  

¹⁹Лекин Әйса: Мени немә үчүн яхши дәйсән? Яхши болғучи пәқәт бирла, йәни Худадур.

²⁰Әмирләрни билисән: — «Зина қилма, қатиллиқ қилма, оғрилиқ қилма, ялған гувалиқ бәрмә, атаңни вә анаңни һөрмәт қил» — деди.

²¹— Буларниң һәммисигә кичигимдин тартип әмәл қилип келиватимән, — деди у.

²²Әйса буни аңлап униңға: — Сәндә йәнә бир иш кәм. Пүткүл мал-мүлкиңни сетип, пулини йоқсулларға үләштүрүп бәргин вә шундақ қилсаң, әрштә ғәзнәң болиду; андин келип маңа әгәшкин! — деди.

²³Амма у бу гәпни аңлап толиму қайғуға чөмүп кәтти; чүнки у наһайити бай еди.

²⁴Толиму қайғуға чөмүп кәткәнлигини көргән Әйса: — Мал-дунияси көпләрниң Худаниң падишаһлиғиға кириши немидегән тәс-һә!

²⁵Төгиниң йиңниниң көзидин өтүши бай адәмниң Худаниң падишаһлиғиға киришидин асандур! — деди.

²⁶Буни аңлиғанлар: — Ундақ болса, ким ниҗатқа еришәлисун? — дейишти.

²⁷Амма у җавапән: — Инсанларға мүмкин болмиған ишлар Худаға мүмкиндур — деди.

²⁸Әнди Петрус: — Мана, биз бар-йоқимизни ташлап саңа әгәштуқ!? — деди.

²⁹У уларға: — Мән силәргә бәрһәқ шуни ейтайки, Худаниң падишаһлиғи үчүн өй-вақ я ата-аниси я қериндашлири я аяли я балилиридин ваз кәчкәнләрниң һәр бири

³⁰бу заманда буларға көп һәссиләп муйәссәр болиду вә келидиған замандиму мәңгүлүк һаятқа еришмәй қалмайду. — деди.

³¹Андин у он иккәйләнни өз йениға елип уларға мундақ деди: — Мана, биз һазир Йерусалимға чиқиватимиз вә пәйғәмбәрләрниң Инсаноғли тоғрисида пүткәнлириниң һәммиси шу йәрдә әмәлгә ашурулиду.

³²Чүнки у ят әлләрниң қолиға тапшурулиду вә улар уни мәсқирә қилип, харлайду, униң үстигә түкүриду;   

³³улар уни қамчилиғандин кейин өлтүрүветиду; вә у үчинчи күни қайта тирилиду, — деди.

³⁴Бирақ улар бу сөзләрдин һеч немини чүшәнмиди. Бу сөзниң мәниси улардин йошурулған болуп, униң немә ейтқинини биләлмәй қалди.

³⁵Вә шундақ иш болдики, у Йерихо шәһиригә йеқинлашқанда, бир кор киши йолниң бойида олтирип тиләмчилик қиливататти.   

³⁶У көпчиликниң өтүп кетиватқанлиғини аңлап: — Немә иш болғанду? — дәп сориди.

³⁷Хәқ униңға: — Насарәтлик Әйса бу йәрдин өтүп кетиватиду, — дәп хәвәр бәрди.

³⁸— И Давутниң оғли Әйса, маңа рәһим қилғайсән! — дәп вақирап кәтти у.

³⁹Вә Әйсаниң алдида меңиватқанлар уни: — Шүк олтар! дәп әйипләшти. Бирақ у: — И Давутниң оғли, маңа рәһим қилғайсән! — дәп техиму қаттиқ вақириди.

⁴⁰Әйса қедимини тохтитип, уни алдиға башлап келишни буйруди. Қариғу униңға йеқин кәлгәндә у униңдин:

⁴¹— Сән мени немә қилип бәр, дәйсән? — дәп сориди. — И Рәббим, қайта көридиған болсамиди! — деди у.

⁴²Әйса униңға: — Көридиған болғин! Етиқатиң сени сақайтти, — деди.