LUCAM 17:1-17

¹Et ait ad discipulos suos: Impossibile est ut non veniant scandala: væ autem illi per quem veniunt.

²Utilius est illi si lapis molaris imponatur circa collum ejus, et projiciatur in mare quam ut scandalizet unum de pusillis istis.

³Attendite vobis: Si peccaverit in te frater tuus, increpa illum: et si pœnitentiam egerit, dimitte illi.

⁴Et si septies in die peccaverit in te, et septies in die conversus fuerit ad te, dicens: Pœnitet me, dimitte illi.

⁵Et dixerunt apostoli Domino: Adauge nobis fidem.

⁶Dixit autem Dominus: Si habueritis fidem sicut granum sinapis, dicetis huic arbori moro: Eradicare, et transplantare in mare, et obediet vobis.

⁷Quis autem vestrum habens servum arantem aut pascentem, qui regresso de agro dicat illi: Statim transi, recumbe:

⁸et non dicat ei: Para quod cœnem, et præcinge te, et ministra mihi donec manducem, et bibam, et post hæc tu manducabis, et bibes?

⁹Numquid gratiam habet servo illi, quia fecit quæ ei imperaverat?

¹⁰non puto. Sic et vos cum feceritis omnia quæ præcepta sunt vobis, dicite: Servi inutiles sumus: quod debuimus facere, fecimus.

¹¹Et factum est, dum iret in Jerusalem, transibat per mediam Samariam et Galilæam.

¹²Et cum ingrederetur quoddam castellum, occurrerunt ei decem viri leprosi, qui steterunt a longe:

¹³et levaverunt vocem, dicentes: Jesu præceptor, miserere nostri.

¹⁴Quos ut vidit, dixit: Ite, ostendite vos sacerdotibus. Et factum est, dum irent, mundati sunt.

¹⁵Unus autem ex illis, ut vidit quia mundatus est, regressus est, cum magna voce magnificans Deum,

¹⁶et cecidit in faciem ante pedes ejus, gratias agens: et hic erat Samaritanus.

¹⁷Respondens autem Jesus, dixit: Nonne decem mundati sunt? et novem ubi sunt?