LUCAM 15

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

¹Erant autem appropinquantes ei publicani, et peccatores ut audirent illum.

²Et murmurabant pharisæi, et scribæ, dicentes: Quia hic peccatores recipit, et manducat cum illis.

³Et ait ad illos parabolam istam dicens:

⁴Quis ex vobis homo, qui habet centum oves, et si perdiderit unam ex illis, nonne dimittit nonaginta novem in deserto, et vadit ad illam quæ perierat, donec inveniat eam?

⁵Et cum invenerit eam, imponit in humeros suos gaudens:

⁶et veniens domum convocat amicos et vicinos, dicens illis: Congratulamini mihi, quia inveni ovem meam, quæ perierat.

⁷Dico vobis quod ita gaudium erit in cælo super uno peccatore pœnitentiam agente, quam super nonaginta novem justis, qui non indigent pœnitentia.

⁸Aut quæ mulier habens drachmas decem, si perdiderit drachmam unam, nonne accendit lucernam, et everrit domum, et quærit diligenter, donec inveniat?

⁹Et cum invenerit convocat amicas et vicinas, dicens: Congratulamini mihi, quia inveni drachmam quam perdideram.

¹⁰Ita, dico vobis, gaudium erit coram angelis Dei super uno peccatore pœnitentiam agente.

¹¹Ait autem: Homo quidam habuit duos filios:

¹²et dixit adolescentior ex illis patri: Pater, da mihi portionem substantiæ, quæ me contingit. Et divisit illis substantiam.

¹³Et non post multos dies, congregatis omnibus, adolescentior filius peregre profectus est in regionem longinquam, et ibi dissipavit substantiam suam vivendo luxuriose.

¹⁴Et postquam omnia consummasset, facta est fames valida in regione illa, et ipse cœpit egere.

¹⁵Et abiit, et adhæsit uni civium regionis illius: et misit illum in villam suam ut pasceret porcos.

¹⁶Et cupiebat implere ventrem suum de siliquis, quas porci manducabant: et nemo illi dabat.

¹⁷In se autem reversus, dixit: Quanti mercenarii in domo patris mei abundant panibus, ego autem hic fame pereo !

¹⁸surgam, et ibo ad patrem meum, et dicam ei: Pater, peccavi in cælum, et coram te:

¹⁹jam non sum dignus vocari filius tuus: fac me sicut unum de mercenariis tuis.

²⁰Et surgens venit ad patrem suum. Cum autem adhuc longe esset, vidit illum pater ipsius, et misericordia motus est, et accurrens cecidit super collum ejus, et osculatus est eum.

²¹Dixitque ei filius: Pater, peccavi in cælum, et coram te: jam non sum dignus vocari filius tuus.

²²Dixit autem pater ad servos suos: Cito proferte stolam primam, et induite illum, et date annulum in manum ejus, et calceamenta in pedes ejus:

²³et adducite vitulum saginatum, et occidite, et manducemus, et epulemur:

²⁴quia hic filius meus mortuus erat, et revixit: perierat, et inventus est. Et cœperunt epulari.

²⁵Erat autem filius ejus senior in agro: et cum veniret, et appropinquaret domui, audivit symphoniam et chorum:

²⁶et vocavit unum de servis, et interrogavit quid hæc essent.

²⁷Isque dixit illi: Frater tuus venit, et occidit pater tuus vitulum saginatum, quia salvum illum recepit.

²⁸Indignatus est autem, et nolebat introire. Pater ergo illius egressus, cœpit rogare illum.

²⁹At ille respondens, dixit patri suo: Ecce tot annis servio tibi, et numquam mandatum tuum præterivi: et numquam dedisti mihi hædum ut cum amicis meis epularer.

³⁰Sed postquam filius tuus hic, qui devoravit substantiam suam cum meretricibus, venit, occidisti illi vitulum saginatum.

³¹At ipse dixit illi: Fili, tu semper mecum es, et omnia mea tua sunt:

³²epulari autem, et gaudere oportebat, quia frater tuus hic mortuus erat, et revixit; perierat, et inventus est.