Аюп 18

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

¹Шухалиқ Билдад җавапән мундақ деди: —

²Сәндәк адәмләр қачанғичә мундақ сөзләрни тохтатмайсиләр? Силәр убдан ойлап беқиңлар, андин биз сөз қилимиз.

³Биз немишкә силәрниң алдиңларда һайванлар һесаплинимиз? Немишкә алдиңларда ахмақ тонулимиз?

⁴Һәй өзүңниң ғәзивидә өзүңни житқучи, сени дәпла йәр-зимин ташливетиләмду?! Тағ-ташлар өз орнидин көтирилип кетәмду?!  

⁵Қандақла болмисун, яман адәмниң чириғи өчүрүлиду, Униң от-учқунлири ялқунлимайду.

⁶Чедиридики нур қараңғулуққа айлиниду, Униң үстигә асқан чириғи өчүрүлиду.

⁷Униң мәзмут қәдәмлири қисилиду, Өзиниң несиһәтлири өзини моллақ атқузиду.

⁸Чүнки өз путлири өзини торға әвәтиду, У дәл торниң үстигә дәссәйдиған болиду.

⁹Қилтақ уни тапинидин иливалиду, Қапқан уни тутувалиду.

¹⁰Йәрдә уни күтидиған йошурун арғамча бар, Йолида уни тутмақчи болған бир қапқан бар.

¹¹Уни һәр тәрәптин вәһимиләр бесип қорқитиватиду, Һәм улар уни из қоғлап қоғлаватиду.

¹²Мағдурини ачарчилиқ йәп түгәтти; Палакәт униң йенида пайлап жүриду.  

¹³Өлүмниң чоң балиси униң терисини йәватиду; Униң әзалирини шорайду.

¹⁴У өз чедиридики аманлиқтин жулуп ташлиниду, Өлүмниң тунҗиси уни «вәһимиләрниң падишаһи»ниң алдиға ялап апириду.

¹⁵Өйидикиләр әмәс, бәлки башқилар униң чедирида туриду; Туралғусиниң үстигә гуңгут яғдурулиду.

¹⁶Униң йилтизи тегидин қурутулиду; Үстидики шахлири кесилиду.

¹⁷Униң әслимисиму йәр йүзидикиләрниң есидин көтирилип кетиду, Сиртларда униң нам-абройи қалмайду.  

¹⁸У йоруқлуқтин қараңғулуққа қоғливетилгән болуп, Бу дуниядин һайдиветилиду.

¹⁹Әл-жутта һеч қандақ пәрсәндлири яки әвлатлири қалмайду, У мусапир болуп турған йәрләрдиму нәсли қалмайду.

²⁰Униңдин кейинкиләр униң күнигә қарап алақзадә болиду, Худди алдинқиларму чөчүп кәткәндәк.

²¹Мана, қәбиһ адәмниң маканлири шүбһисиз шундақ, Тәңрини тонумайдиған кишиниңму орни чоқум шундақтур.