Зәбур 91:4-12

⁴Он тарлиқ саз вә равабни челип, Чилтар билән муңлуқ аһаңда челиш әладур!

⁵Чүнки Сән Пәрвәрдигар, Өз қилғиниң арқилиқ мени хурсән қилдиң, Қоллириңниң қилғанлири билән мән роһлинип нахша ейтимән.

⁶Пәрвәрдигар, қилған ишлириң немидегән улуқдур! Ойлириң наһайити чоңқурдур!

⁷Беғәм киши буни билмәс, Һамақәт буни чүшәнмәс,

⁸Рәзилләр от-чөптәк айниғанда, Қәбиһлик қилғучиларниң һәммиси гүлләнгәндә, Мәңгү һалак болуп кетидиғанлар шулардур!

⁹Лекин Сән, и Пәрвәрдигар, әбәдил-әбәт үстүн турисән.

¹⁰Чүнки мана дүшмәнлириң, и Пәрвәрдигар, Мана дүшмәнлириң йоқилиду; Барлиқ қәбиһлик қилғучилар тирипирән қиливетилиду!

¹¹Мүңгүзүмни явайи буқиниңкидәк көтирисән; Бешим йеңи май сүркәп, мәсиһ қилиниду.

¹²Мени қәст қилғанларниң мәғлубийитини өз көзум көриду; Маңа қаршилишишқа қозғалған рәзиллик қилғучиларниң тән бәргәнлигиниму қулиқим аңлайду.