1Давут язған күй: — Пәрвәрдигарға мәнсүптур, җаһан вә униңға толған һәммә мәвҗудатлар; Униңға тәәллуқтур йәр йүзи вә униңда туриватқанларму;
2Чүнки җаһанниң улини чоңқур деңизлар үстигә орунлаштуруп, Йәрни сулар үстигә орнатқан Удур.
3Пәрвәрдигарниң теғиға ким чиқалайду? Униң муқәддәс җайиға ким кирип туралайду?
4— Қоллири гунадин пакиз, дили сап, Қуруқ нәрсиләргә тәлмүрүп қаримиған, Ялған қәсәм қилмиған киши кирәләйду.
5Бундақ киши болса Пәрвәрдигардин бәхитни, Өз ниҗатлиғи болғучи Худадин һәққанийлиқни тапшурувалиду вә уни көтирип жүриду;
6Бу дәвир Уни издигүчи дәвирдур, Йәни Сениң дидариңни издигүчиләр, и Яқупниң Худаси! Селаһ!
7И қовуқлар, бешиңларни көтириңлар! Кәң ечилиңлар! И мәңгүлүк ишикләр, көтирилиңлар! Шуниң билән шан-шәрәп егиси Падишаһ кириду!
8Шан-шәрәп егиси Падишаһ дегән ким? У Пәрвәрдигардур, у күчлүк вә қудрәтликтур! Пәрвәрдигар, җәң мәйданида қудрәтликтур!
9И қовуқлар, бешиңларни көтириңлар! Кәң ечилиңлар! И мәңгүлүк ишикләр, бешиңларни көтириңлар! Шуниң билән шан-шәрәп егиси Падишаһ кириду!
10Шан-шәрәп егиси Падишаһ дегән ким? Самавий қошунларниң Сәрдари болған Пәрвәрдигар болса, шан-шәрәп егиси Падишаһтур! Селаһ!