Зәбур 62:4-12

⁴Өзгәрмәс муһәббитиң һаяттинму әзиздур; Ләвлирим Сени мәдһийиләйду;

⁵Шу сәвәптин тирик болсамла, Саңа тәшәккүр-мәдһийә оқуймән, Сениң намиңда қоллиримни көтиримән.

⁶Җеним назу-немәтләрдин һәм майлиқ гөшләрдин қанаәтләнгәндәк қанаәтләнди; Ағзим ечилип хуш ләвлирим Саңа мәдһийиләрни яңритиду;

⁷Орнумда йетип Сени әслигинимдә, Түн кечиләрдә Сени сеғинип ойлинимән.

⁸Чүнки Сән маңа ярдәмдә болуп кәлгәнсән; Сениң қанитиң сайисидә шат-хурамлиқта нахшиларни яңритимән.

⁹Мениң җеним Саңа чиң чаплишип маңиду, Сениң оң қолуң мени йөлимәктә.

¹⁰Бирақ җенимни йоқитишқа издәватқанлар йәр тәктилиригә чүшүп кетиду.

¹¹Уларниң қени қилич тиғида төкүлиду, Улар чилбөриләргә йәм болиду.

¹²Лекин падишаһ Худадин шатлиниду; Униң нами билән қәсәм қилғанларниң һәммиси роһлинип шатлиниду; Чүнки ялған сөзлигүчиләрниң зувани тувақлиниду.