Зәбур 77:1-6

¹Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.

²Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.  

³Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.

⁴Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.

⁵Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрсәндлиригә үгитишни буйруған;

⁶Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;