Зәбур 76:3-9

³Бешимға күн чүшкәндә, мән Рәбни издидим; Кечичә қолумни дуаға көтирип, бош қоймидим; Җеним тәсәллини халимай рәт қилди.

⁴Мән Худани әсләп сеғиндим, аһ-зар қилдим; Сеғинип ойлинип, роһум паракәндә болди. Селаһ.

⁵Сән мениң көзүмни жумдурмидиң; Чоңқур ғәшлик илкидә болғанлиғимдин сөзлийәлмәйттим.

⁶Мән: «Кона замандики күнләрни, Қедимки жилларни хиял қилимән;

⁷Кечиләрдә ейтқан нахшамни әсләймән; Көңлүмдә чоңқур хиял сүримән» — дедим; Роһум интилип издимәктә еди;

⁸— «Рәб мәңгүгә ташливетәмду? У қайтидин илтипат көрсәтмәмду?

⁹Униң өзгәрмәс муһәббити әнди мәңгүгә түгәп кәттиму? Униң вәдиси әвлаттин-әвлатқичә инавәтсиз боламду?