Зәбур 2:4-11

⁴Асманда олтарғучи күлиду, Рәб уларни мазақ қилиду;

⁵Һәм аччиғида уларға сөзләп, Қәһри билән уларни вәһимигә селип: —

⁶«Өзүм болсам Зионда, йәни муқәддәс теғимда, Өзүм мәсиһ қилған падишаһни тиклидим».

⁷«Мән әрштики пәрманни җакалаймәнки, Пәрвәрдигар маңа: — «Сән Мениң оғлум; Өзүм сени бүгүнки күндә туғулдурдум;

⁸Мәндин сора, Мән саңа мирас болушқа әлләрни, Тәәллуғуң болушқа йәр йүзини чәт-чәтлиригичә беримән;

⁹Сән төмүр таяқ билән уларни битчит қиливетисән; Сапал чинини кукум-талқан қилғандәк, сән уларни парә-парә қиливетисән» — деди».  

¹⁰Әнди, һәй падишаһлар, әқилдар болуңлар! Җаһандики сорақчилар савақ елиңлар;

¹¹Пәрвәрдигардин қорқуш билән униң хизмитидә болуңлар; Титрәк ичидә хошаллиниңлар!