2Ey Allahım, gündüz çağıranda mənə cavab vermirsən, Gecə rahatlığım yoxdur.
3Nə qədər müqəddəssən! İsrailin həmdləri üzərində taxt quran Sənsən!
4Ata-babalarımız Sənə güvənmişdi, Sənə güvənəndə onları xilas etdin.
5Sənə yalvararkən qurtuldular, Sənə güvənərkən rüsvay olmadılar.
6Lakin mən torpaq qurduyam, insan deyiləm, Adamların tənə hədəfiyəm, Xalq mənə xor baxır.
7Məni hər görən lağ edir, Dodaq büzüb, başını yırğalayıb belə deyir:
8«Qoy güvəndiyi Rəbb onu azad etsin, Rəbb ondan razı qalıb, qoy onu xilas etsin».
9Lakin bətndən dünyaya məni gətirən, Ana qucağında ikən mənə əminlik verən Sənsən.
10Doğulandan bəri Səndən asılıyam, Ana bətnindən bəri Allahım Sənsən.
11Məndən uzaq durma, çünki əzab yaxındır, Köməyimə çatan yoxdur.
12Nə qədər buğa məni dövrəyə salıb, Güclü Başan buğaları yan-yörəmi bürüyüb.
13Yırtıcı aslanlar kimi nərə çəkirlər, Məni parçalamaq üçün ağızlarını açırlar.
14Mən su kimi töküldüm, Bütün sümüklərim oynaqlarından çıxdı, Köksümdəki ürəyim mum kimi əridi.
15Saxsı parçası kimi gücüm qurudu, Dilim damağıma yapışdı, Sən məni torpağa salıb ölüm verdin.
Zəbur 22
Zəbur 22:2-15