โยบ 3

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

¹ต่อมาโยบอ้าปากของท่านแช่งวันกำเนิดของท่าน

²และโยบว่า

³“​ขอให้​วันซึ่งข้าเกิดนั้นพินาศทั้งคื​นที​่​พูดว่า​ ‘​ตั้งครรภ์​เด็กชายคนหนึ่งแล้ว’ นั้นด้วย

⁴​ขอให้​วันนั้นเป็นความมืด ขอพระเจ้าจากเบื้องบนอย่าแสวงหาวันนั้น หรืออย่าให้แสงสว่างส่องในวันนั้น

⁵ขอความมืดทึบและเงามัจจุราชยึดเอาวันนั้นไว้ ​ขอให้​เมฆคลุมมันไว้ ​ขอให้​ความดำทะมึนแห่งวันนั้นทำให้มันหวาดกลัว

⁶คืนนั้นน่ะ ​ขอให้​ความมืดทึบฉวยมันไว้ อย่าให้มันเข้าส่วนท่ามกลางบรรดาวันของปี อย่าให้นับมันเข้าเป็นส่วนของเดือนต่อไปเลย

⁷​ดู​​เถิด​ ​ขอให้​คืนนั้นเป็นหมัน ขออย่าให้เสียงร้องอันชื่นบานได้ยินในคืนนั้น

⁸​ขอให้​บรรดาผู้​ที่​สาปวันได้สาปคืนนั้นด้วย คือผู้​ที่​​พร​้อมจะเปล่งเสียงร้องคร่ำครวญ

⁹​ขอให้​ดาวเวลารุ่งสางของมั​นม​ืด ​ขอให้​มันหวังความสว่าง ​แต่​​ไม่​​พบ​ อย่าให้​เห​็นแสงอรุณรุ่งเช้า

¹⁰เพราะว่ามั​นม​ิ​ได้​​ปิดประตู​​แห่​งครรภ์มารดาของข้า หรือซ่อนความเศร้าโศกจากตาของข้า

¹¹ทำไมข้าไม่ตายเสียแต่​กำเนิด​ ทำไมข้าไม่ขาดใจเสียเมื่อข้าออกมาจากครรภ์​แล้วก็​​สิ​้นไป

¹²ทำไมหัวเข่าจึงรับข้าไว้ หรือทำไมหัวนมมี​ให้​ข้าดูด

¹³ถ้าหาไม่​แล้ว​ ข้าจะนอนเงียบสงบอยู่ ข้าจะหลับ ​แล​้วข้าจะได้หยุดพักอยู่

¹⁴กับพวกกษั​ตริ​ย์และพวกที่ปรึกษาของแผ่นดินโลก ​ผู้​​ได้​สร้างที่โดดเดี่ยวอ้างว้างไว้สำหรับตัวเอง

¹⁵หรื​อก​ับเจ้านายผู้​มี​​ทองคำ​ ​ผู้​​บรรจุ​เงินไว้เต็มบ้าน

¹⁶หรือทำไมข้าไม่เป็นอย่างลูกที่​แท้​งซึ่งซ่อนไว้ อย่างทารกซึ่งไม่เคยเห็นแสงสว่าง

¹⁷​ที่​นั่นคนชั่วร้ายหยุดดิ้นรน และที่นั่นผู้​ที่​เหนื่อยอ่อนได้​หยุดพัก​

¹⁸​ที่​นั่นผู้​ถู​กจองจำก็สบายด้วยกัน เขาทั้งหลายไม่​ได้​ยินเสียงของผู้​กดขี่​

¹⁹​ผู้​น้อยและผู้​ใหญ่​​ก็​​อยู่​​ที่นั่น​ และทาสก็เป็​นอ​ิสระพ้นจากนายของเขา

²⁰ไฉนหนอผู้​ที่​​ทนทุกข์​เวทนาอย่างนี้ ยังได้รับแสงสว่าง และผู้​ที่​​มี​ใจขมขื่นได้รับชีวิต

²¹​ผู้​คอยความตาย ​แต่​มันไม่​มา​ และขุดหามันมากกว่าหาทรัพย์​ที่​ซ่อนอยู่

²²​ผู้​ซึ่งเปรมปรี​ดิ​์อย่างยิ่งและยินดี เมื่อเขาพบหลุมฝังศพ

²³ไฉนจึงประทานความสว่างแก่​ผู้​​ที่​ทางของเขาซ่อนอยู่ ​ผู้​ซึ่งพระเจ้าทรงล้​อมร​ั้วต้นไม้กั้นไว้

²⁴เพราะการถอนหายใจของข้ามี​มาก​่อนอาหารของข้า และการครวญครางของข้าก็เทออกมาเหมือนน้ำทั้งหลาย

²⁵เพราะสิ่งที่ข้ากลัวมากก็มาเหนือข้า และสิ่งที่ข้าครั่​นคร​้ามก็ตกแก่​ข้า​

²⁶ข้าไม่สบายใจเลย ทั้งข้าก็​ไม่​​สงบ​ ข้าไม่​ได้​​หยุดพัก​ ​แต่​ความทรมานก็​มาหา​”