1І гаварыў далей Ёў слова сваё і сказаў:
2о, калі б я быў, як у ранейшыя месяцы, як у тыя дні, калі Бог асланяў мяне,
3калі сьвяцільня Ягоная сьвяціла над галавою маёю, і я пры сьвятле Ягоным хадзіў у цемры;
4як быў я ў дні маладосьці маёй, калі ласка Божая была над намётам маім,
5калі яшчэ ўсеўладны быў са мною, і дзеці мае вакол мяне,
6калі шляхі мае абмываліся малаком і скала крынічыла мне ручаі алею!
7Калі я выходзіў да брамы горада і на плошчы ставіў седзішча сваё,
8хлопцы, убачыўшы мяне, хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі;
9князі ўстрымліваліся ад прамовы і пальцы клалі на вусны свае;
10голас знакамітых змаўкаў, і язык у іх прыліпаў да паднябеньня іхняга.
11Вуха, якое чула мяне, улешчвала мяне; вока, якое бачыла, хваліла мяне,
12бо я ратаваў пакутніка, які енчыў, і сірату бездапаможнага.
13Дабраславеньне таго, хто гінуў, прыходзіла на мяне, і сэрцу ўдавы прыносіў я радасьць.
14Я апрануўся ў праўду, і суд мой апранаў мяне як мантыя і турбан.
15Я быў вачыма сьляпому і нагамі кульгаваму;
16бацькам быў я ўбогім і цяжбіну, якое я ня ведаў, разьбіраў уважліва.
17Крышыў я беззаконнаму сківіцы і з зубоў ягоных вырываў крадзенае.
18І казаў я: у гнязьдзе маім сканаю, і дзён маіх будзе многа, як пяску;
19корань мой адкрыты вадзе, і раса начуе на вецьці маім;
20слава мая ня старыцца, лук мой моцны ў руцэ маёй.
21Уважалі мне і чакалі, і маўчалі пры радзе маёй.
22Пасьля слоў маіх ужо не разважалі; мова мая капала на іх.
23Чакалі мяне, як дажджу, і, як дажджу позьняму, разьзяўлялі вусны свае.
24Бывала, усьміхнуся ім, - яны ня вераць; і сьвятла твару майго яны не азмрочвалі.
25Я назначаў шляхі ім і сядзеў на чале і жыў як цар у коле вояў, як суцешнік заплаканых.
