1І адказваў Вілдад Саўхэянін і сказаў:
2ці доўга ты будзеш гаварыць так? - словы вуснаў тваіх бурны вецер!
3Няўжо Бог скажае суд, і Ўсеўладны ператварае праўду!
4Калі сыны твае зграшылі прад Ім, дык Ён і аддаў іх у руку беззаконьня іхняга.
5Калі ж ты знойдзеш Бога і памолішся Ўсеўладнаму,
6і калі ты чысты і з праўдаю, дык Ён сёньня ж устане над табою і замірыць жытлішча праўды тваёй.
7І калі спачатку ў цябе было мала, дык з часам будзе досыць многа.
8Бо спытайся ў ранейшых родаў і паглыбіся ў назіраньні бацькоў іхніх;
9а мы - учарашнія і нічога ня ведаем, бо нашыя дні на зямлі - цень.
10Вось, яны цябе навучаць, скажуць табе і ад сэрца свайго вымавяць словы:
11ці падымаецца трысьнёг бязь вільгаці? ці расьце чарот без вады?
12Яшчэ ён у сьвежасьці сваёй і ня зрэзаны, а раней за ўсякую траву засыхае.
13Такія шляхі ўсіх, што забываюць Бога, і надзея крывадушніка загіне;
14спадзяваньне ягонае падсечана, і ўпэўненасьць ягоная - дом павука.
15Абапрэцца на дом свой і ня ўстоіць; ухопіцца за яго і не ўтрымаецца.
16Зелянее ён перад сонцам, а за сад прасьціраецца гольле ягонае;
17у крушню ўплятаюцца карані ягоныя, паміж камянямі ўрэзваюцца.
18Але калі вырвуць яго зь месца ягонага, яно адмовіцца ад яго: я ня бачыла цябе!
19Вось радасьць шляху ягонага! а зь зямлі вырастуць іншыя.
20Бачыш, Бог не адкідае беззаганнага і не падтрымлівае рук ліхадзеяў.
21Ён яшчэ напоўніць сьмехам вусны твае і губы твае радасным клікам.
22Ненавісьнікі твае апрануцца ў сорам, і намёту бязбожных ня стане.