1Калі тыя трое мужоў перасталі адказваць Ёву, бо ён быў слушны ў вачах сваіх,
2тады загарэўся гнеў Эліуя, сына Варахіілавага, Вузіцяніна з племя Рамавага: загарэўся гнеў ягоны на Ёва за тое, што ён апраўдваў сябе больш, чым Бога,
3а на трох сяброў ягоных загарэўся гнеў ягоны за тое, што яны не знайшлі што адказаць, а тым часам вінавацілі Ёва.
4Эліуй чакаў, пакуль Ёў гаварыў, бо яны гадамі былі старэйшыя за яго.
5Калі ж Эліуй убачыў, што няма адказу ў вуснах тых трох мужоў, тады загарэўся гнеў ягоны.
6І адказваў Эліуй, сын Варахіілаў, Вузіцянін, і сказаў: я малады гадамі, а вы - старцы; таму я нясьмеліўся і баяўся казаць вам, што думаю.
7Я гаварыў сам сабе: няхай гавораць дні, і мнагалецьце навучае мудрасьці.
8Але дух у чалавеку і дыханьне Ўсеўладнага дае яму разуменьне.
9Не шматгадовыя толькі мудрыя, і не старыя разумеюць праўду.
10Таму я кажу: выслухайце мяне, абвяшчу вам сваю думку і я.
11Вось, я чакаў слоў вашых, услухоўваўся ў меркаваньні вашыя, пакуль вы прыдумлялі, што сказаць.
12Я пільна глядзеў на вас, ніхто з вас не выкрывае Ёва і не адказвае на словы яго.
13Ня скажэце: мы знайшлі мудрасьць: Бог абвергне яго, а не чалавек.
14Калі б ён зьвяртаў словы да мяне, дык я ня вашымі словамі адказваў бы яму.
15Спалохаліся, не адказваюць болей: перасталі гаварыць.
16І як я чакаў, а яны ня кажуць, спыніліся і не адказваюць болей,
17дык і я адкажу ад сябе, абвяшчу сваю думку і я.
18Бо я поўны словамі, і дух ува мне цісьне мяне.
19Вось, нутрына мая, як віно неадчыненае: яна гатовая прарвацца, нібы новыя мяхі.
20Пагавару, і палегчае мне; адкрыю вусны мае і адкажу.
21На твар чалавека глядзець ня буду і ніякаму чалавеку лісьлівіць ня буду,
22бо я ня ўмею лісьлівіць: цяпер забі мяне, Творца мой.
