ЁВА 7

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

¹Ці ня вызначаны чалавеку час на зямлі, і дні ягоныя ці ж ня тое самае, што дні найміта?

²Як раб прагне ценю і як найміт чакае канца працы сваёй,

³так я атрымаў на долю месяцы марныя, і ночы бядотныя адмераны мне.

⁴Калі кладуся, дык кажу: калі гэта ўстану? а вечар доўжыцца, і я варочаюся ўдосыць да самае раніцы.

⁵Цела маё ў чарвяках і запыленых струпах; скура мая лопаецца і гнаіцца.

⁶Дні мае бягуць хутчэй за чалавека і канчаюцца без надзеі.

⁷Згадай, што жыцьцё маё павеў, што вока маё ня вернецца бачыць добрае.

⁸Ня ўбачыць мяне вока таго, хто бачыў мяне; вочы Твае на мяне, - і няма мяне.

⁹Радзее воблака і сыходзіць; так той, хто сышоў у апраметную, ня выйдзе,

¹⁰ня вернеецца болей у дом свой, і месца ягонае ўжо ня будзе ведаць яго.

¹¹Ня буду ж я стрымліваць вуснаў маіх; буду гаварыць у сьцісласьці духу майго; буду скардзіцца ў бядоце душы маёй.

¹²Хіба я мора альбо марская пачвара, што Ты паставіў над мною варту?

¹³Калі падумаю: «суцешыць мяне пасьцель мая, зьнясе гароту маю ложак мой»,

¹⁴Ты палохаеш мяне снамі і відзежамі страшыш мяне;

¹⁵і душа мая жадае лепей, каб спынілася дыханьне, лепей сьмерці, чым, каб зьберагліся косьці мае.

¹⁶Апрыкрала мне жыцьцё. Ня вечна мне жыць. Адступіся ад мяне, бо дні мае марныя.

¹⁷Што такое чалавек, што Ты так цэніш яго і зьвяртаеш на яго ўвагу Тваю,

¹⁸наведваеш яго кожнае раніцы, кожнае імгненьне выпрабоўваеш яго?

¹⁹Дакуль жа Ты не пакінеш, дакуль не адыдзеш ад мяне, дакуль не дасі мне праглынуць сьліну маю?

²⁰Калі я зграшыў, дык што я зраблю Табе, вартавы людзей! Навошта Ты паставіў мяне супраціўцам Сабе, што аж я зрабіўся самому сабе лішні?

²¹І чаму б не дараваць мне грэху і ня зьняць зь мяне беззаконьня майго? бо, вось, я лягу ў пыле; заўтра пашукаеш мяне, і няма мяне.