ЁВА 4

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

¹І адказваў Эліфаз Фэманіцянін і сказаў:

²калі паспрабуем мы сказаць табе слова, - ці ня цяжка будзе табе? Урэшце, хто можа забараніць слова!

³Вось, ты настаўляў многіх і кволыя рукі падтрымліваў,

⁴таго, хто падаў, падымалі словы твае, і аслаблыя калені ты мацаваў.

⁵А цяпер дайшло да цябе, і зьнямогся ты; дайшло да цябе, і ты падупаў духам.

⁶Богабаязнасьць твая ці ж не павінна быць тваёю надзеяй, і беспахібнасьць шляхоў тваіх - спадзяваньнем тваім?

⁷Згадай жа, ці гінуў хто невінаваты, і дзе праведных выкарчоўвалі б?

⁸Як я бачыў, дык тыя, што аралі бязбожнае і сеялі ліхое, жнуць яго;

⁹ад павеву Божага гінуць і ад духу гневу Ягонага чэзнуць.

¹⁰Рык ільва і голас таго, хто рыкае, моўкне, і зубы львянят крышацца;

¹¹магутны леў гіне без здабычы, і дзеці ільвіцы расьсейваюцца.

¹²І вось да мяне таемна данеслася слова, і вуха маё прыняло нешта ад яго.

¹³Сярод разважаньняў пра начныя відзежы, калі сон ахінае людзей,

¹⁴агарнуў мяне жах і дрыгат і скалануў усе косьці мае.

¹⁵І дух прайшоў над мною; дыбарам сталі валасы на мне.

¹⁶Ён стаў, - але я не пазнаў твару ягонага, - толькі аблічча было перад вачыма маімі; ціхі павеў, - і я чую голас:

¹⁷ці ж чалавек справядлівейшы за Бога? і мужчына ці ж чысьцейшы за Творцу свайго?

¹⁸Вось, Ён і слугам Сваім не давярае і ў анёлах Сваіх бачыць заганы:

¹⁹тым болей - у тых, што жывуць у харомінах з гліны, аснова якіх пыл, якія нішчацца хутчэй за моль.

²⁰З раніцы да вечара яны распадаюцца; ня згледзіш, як яны зьнікнуць зусім.

²¹Ці ня гінуць разам зь імі і вартасьці іхнія? Яны паміраюць, не дасягнуўшы мудрасьці.