Луқо 1:40-54

⁴⁰Вақте ки ба он ҷо расид, ба хонаи Закарё даромада, бо Элисобат салом кард.

⁴¹Саломи Марямро шунидан замон тифл дар шиками Элисобат ба ҷунбиш омад ва Элисобат аз Рӯҳи Муқаддас пур шуда,

⁴²бо овози баланд хитоб намуд: «Ту пурфайзтарин зани дунё ҳастӣ ва хушбахт аст он кӯдаке, ки дар шикам дорӣ!

⁴³Ман кӣ ҳастам, ки модари Худовандам ба диданам омадааст?

⁴⁴Нигоҳ кун! Ҳамин ки саломи ту ба гӯшам расид, аз шодӣ бача дар шикамам ба ҷунбиш омад.

⁴⁵Хушбахт ҳастӣ ту, ки ба иҷро шудани гуфтаҳои Худованд бовар кардӣ».

⁴⁶Марям гуфт: «Ҷони ман Худовандро ситоиш мекунад

⁴⁷ва рӯҳам аз Худои Наҷотдиҳандаам шод аст,

⁴⁸чунки Худо ба ман барин бандаи хокиаш назар андохтааст. Баъд аз ин ҳамаи наслҳо маро хушбахт хоҳанд хонд,

⁴⁹зеро Худои Пурқудрат, ки номаш муқаддас аст, бароям корҳои бузурге кардааст.

⁵⁰Вай насл ба насли касоне, ки худотарс ҳастанд, марҳамати худро нишон медиҳад.

⁵¹Ӯ бо дасташ корҳои боқудрат нишон дод ва онҳоеро, ки дилашон мағрур буд, ба ҳар сӯ парешон сохт.

⁵²Ҳокимонро аз тахтҳояшон ба зер афканд, вале одамони хоксорро сарбаланд кард;

⁵³гуруснагонро аз нозу неъматҳояш сер намуда, сарватмандонро аз пешаш бо дасти холӣ фиристод;

⁵⁴ба хотири марҳаматаш, ҳамон тавре ки ба аҷдодони мо, яъне ба Иброҳим ва авлоди ӯ то ба абад ваъда дода буд, ба бандаи худ Исроил ёрӣ расонд».