Луқо 1:49-72

⁴⁹зеро Худои Пурқудрат, ки номаш муқаддас аст, бароям корҳои бузурге кардааст.

⁵⁰Вай насл ба насли касоне, ки худотарс ҳастанд, марҳамати худро нишон медиҳад.

⁵¹Ӯ бо дасташ корҳои боқудрат нишон дод ва онҳоеро, ки дилашон мағрур буд, ба ҳар сӯ парешон сохт.

⁵²Ҳокимонро аз тахтҳояшон ба зер афканд, вале одамони хоксорро сарбаланд кард;

⁵³гуруснагонро аз нозу неъматҳояш сер намуда, сарватмандонро аз пешаш бо дасти холӣ фиристод;

⁵⁴ба хотири марҳаматаш, ҳамон тавре ки ба аҷдодони мо, яъне ба Иброҳим ва авлоди ӯ то ба абад ваъда дода буд, ба бандаи худ Исроил ёрӣ расонд».

⁵⁶Марям қариб се моҳ дар назди Элисобат монд ва баъд ба хонаи худ баргашт.

⁵⁷Вақти таваллуд кардани Элисобат фаро расид ва ӯ писаре зоид.

⁵⁸Ҳамсояҳо ва хешовандонаш фаҳмиданд, ки Худованд дар ҳаққи вай марҳамати бузурге кардааст ва ба шодии ӯ шарик шуданд.

⁵⁹Вақте ки кӯдак ҳаштрӯза шуд, ҳамаи онҳо ҷамъ шуданд, то дар рӯзи хатнаи кӯдак иштирок кунанд ва хостанд ӯро монанди падараш Закарё ном гузоранд.

⁶⁰Вале модараш гуфт: «Не, номи ӯ Яҳё мешавад».

⁶¹Онҳо ба ӯ гуфтанд: «Охир, дар байни хешонат ҳеҷ кас ин хел ном надорад».

⁶²Баъд бо имову ишора аз Закарё пурсиданд, ки ӯ кӯдакро чӣ ном мондан мехоҳад?

⁶³Вай тахтачаеро талаб карда, ба рӯи он навишт «Номи ӯ Яҳё аст» ва ҳама ҳайрон шуданд.

⁶⁴Ҳамин вақт забони Закарё кушода шуду ӯ ба гап даромада Худоро ҳамду сано хонд.

⁶⁵Ҳамаи ҳамсояҳо ба тарс афтоданд ва ин воқеаҳоро дар сар то сари кӯҳистони Яҳудия нақл мекарданд.

⁶⁶Онҳое, ки нақлашонро мешуниданд, дар дили худ чунин мегуфтанд: «Хӯш, ин кӯдак кӣ мешуда бошад?» Худованд бошад, дар ҳақиқат кӯдакро дастгирӣ мекард.

⁶⁷Падари кӯдак Закарё аз Рӯҳи Муқаддас пур шуду пешгӯӣ карда, чунин мегуфт:

⁶⁸«Шаъну шараф ба Худованд Худои Исроил! Зеро Ӯ ба ёрии халқи худ омада, онро озод кард.

⁶⁹Ӯ барои мо аз авлоди бандааш Довуд Наҷотдиҳандаи пурқудратро пайдо кард,

⁷⁰чун аз қадим бо забони пайғамбарони муқаддаси худ гуфта буд,

⁷¹ки моро аз душманонамон ва аз дасти ҳамаи онҳое, ки моро бад мебинанд, наҷот медиҳад.

⁷²Ҳамин тавр Вай аз рӯи ваъдае, ки ба аҷдодонамон дода буд, ба мо раҳм нишон дод. Инчунин он аҳду паймони муқаддаси худро аз хотир набаровард, ки бо авлоди гузаштаи мо Иброҳим баста, қасам дод, ки