5на працы людзкой іх няма, і разам зь людзьмі яны ўціску ня знаюць.
6Вось таму іхняя пыха, як нашыйнік, абклала іх, і дзёрзкасьць, як убор, аблягае іх;
7вылазяць ім вочы ад тлушчу, жаданьні ў сэрцы іхнім варушацца,
8сьмяюцца яны з усяго; зласьліва паклёпы наводзяць; ганарыста гавораць;
9вусны свае ўзносяць да неба, - а іхні язык па зямлі валачэцца.
10Таму туды ж зьвяртаецца народ ягоны, і п'юць ваду поўнаю чараю
11і кажуць: «як уведае Бог? і ці мае Ўсявышні веданьне?»
12І вось гэтыя грэшнікі песьцяцца на гэтым сьвеце і памнажаюць багацьце.
13І сказаў я: ці ж не дарма ачышчаў я сэрца маё і ў нянавісьці абмываў мае рукі,
14і ўвесь дзень я цярплю ўдары, і кожнае раніцы кару прымаю?
15Калі б я сказаў: буду так разважаць, як яны, - дык здрадзіў бы роду сыноў Тваіх.
16І задумаўся я, як зразумець гэта; але цяжка яно ў вачах маіх,
17пакуль не ўвайшоў я ў сьвятыню Божую, і не зразумеў іхняга канца.
18Так! на коўзкіх шляхах паставіў Ты іх, і скідаеш іх у прорвішчы.
19Як зьнянацку яны ўвайшлі ў спусташэньне, згінулі, зьніклі ад жахаў!
20Як сном пасьля абуджэньня, так Ты, Госпадзе, іх разбудзіўшы, зьнішчыш іхнія мроі.
ПСАЛТЫР 72
ПСАЛТЫР 72:5-20