2Зь Сіёна, які ёсьць карона красы, зьяўляецца Бог,
3ідзе Бог наш - і не маўчыць: перад ім вагонь пажыральны, а вакол Яго моцная бура.
4Ён заклікае нябёсы згары, і зямлю - народ Свой судзіць:
5«зьбярэце Мне пабожных Маіх, што пры ахвяры склалі са мной запавет».
6І абвесьцяць нябёсы праўду Ягоную; бо судзьдзя гэты - Бог.
7Слухай, народзе Мой, буду Я прамаўляць, Ізраіле! буду Я сьведчыць супроць цябе: Я - Бог, твой Бог.
8Не за ахвяры твае Я дакарацьму цябе; цэласпаленьні твае заўжды прада Мною,
9не вазьму цяляці з дома твайго, ні казлоў з кашараў тваіх;
10бо Мае ўсе зьвяры ў лесе, і быдла на тысячы гор,
11ведаю ўсё птаства ў гарах і зьвер польны прада Мною.
12Калі б Я быў галодны, дык не сказаў бы табе; бо Мой сусьвет і ўсё, што яго напаўняе.
13Ці ем Я валовае мяса, і ці п'ю Я казьліную кроў?
14Прынясі Богу ў ахвяру падзяку, і выконвай твае абяцаньні Ўсявышняму,
15і пакліч Мяне ў дзень смутку; Я ўратую цябе, і ты ўславіш Мяне.
16А грэшніку кажа Бог: чаго прапаведуеш ты ўстанаўленьні Мае і бярэш Мой запавет у вусны твае,
17а сам ненавідзіш Маё настаўленьне, і словы Мае за сябе адкідаеш?
ПСАЛТЫР 49
ПСАЛТЫР 49:2-17