1Вучэньне Асафава. Навошта, Божа, назаўсёды Ты нас адкінуў? распаліўся Твой гнеў на авечак пашаў Тваіх?
2Успомні пра збор Твой, які Ты прыдбаў здавён, пра племя спадчыны Тваёй, якое Ты адкупіў, - пра гэту гару Сіён, на якой Ты пасяліўся.
3Падымі Твае ногі да вечных руінаў: усё вораг разбурыў у сьвятыні.
4Рыкаюць ворагі Твае сярод сходаў Тваіх, паставілі знакі свае замест нашых азнакаў;
5выдавалі сябе падобнымі на таго, хто падымаў сякеру на перавітае вецьце дрэва;
6і сёньня ўсе рэзьбы ў ім адным разам разьбілі яны сякерамі і бярдышамі;
7сьвятыню Тваю на вагонь аддалі, сялібу Твайго імя дашчэнту заплямілі;
8сказалі ў сэрцы сваім: «зруйнуем іх зусім!» - і спалілі ўсе мясьціны Божых сходаў на зямлі.
9Азнакаў нашых мы ня бачым, няма больш прарока, і няма з намі таго, хто ведаў бы, дакуль гэта будзе.
10Дакуль, Божа, вораг зьдзек чыніць будзе? ці вечна будзе агуднік імя Тваё ганіць?
11Навошта ўхіляеш руку Тваю і правіцу Тваю? Зь сярэдзіны ўлоньня Твайго іх панішчы.
12Божа, Цару мой адвеку, Ты чыніш ратаваньне пасярод зямлі!
13Ты разьдзяліў сілаю Тваёю мора, Ты патрушчыў галовы зьмеям на водах;
14Ты струшчыў галаву левіяфану, аддаў яго на ежу народу ў пустыні.
15Ты выкрасаў паток і крыніцу, Ты высушыў рэкі вялікія.
16Твой дзень і Твая ноч; падрыхтаваў Ты сьвяцілы і сонца;
17Ты правёў усе межы зямлі, лета і зіму Ты ўтварыў.
18Прыгадай жа: вораг Госпада зьневажае, і неразумныя людзі ганяць імя Тваё.
19Не аддай зьвярам душы Тваёй галубіцы; сходаў убогіх Тваіх не забудзь назаўсёды.
20Дагледзь запавет Твой, бо цямноты зямлі поўныя жытлішчамі гвалту.
21Хай ня вернецца прыгнечаны ў сораме; гаротны і ўбогі хай славяць імя Тваё.
22Паўстань, Божа, абарані дзеі Твае, успомні штодзённае зьневажаньне Цябе неразумнымі;
23не забудзь крыкаў ворагаў Тваіх; шум паўсталых супроць Цябе ўвесь час падымаецца.
