ПСАЛТЫР 73:1-17

¹Вучэньне Асафава. Навошта, Божа, назаўсёды Ты нас адкінуў? распаліўся Твой гнеў на авечак пашаў Тваіх?

²Успомні пра збор Твой, які Ты прыдбаў здавён, пра племя спадчыны Тваёй, якое Ты адкупіў, - пра гэту гару Сіён, на якой Ты пасяліўся.

³Падымі Твае ногі да вечных руінаў: усё вораг разбурыў у сьвятыні.

⁴Рыкаюць ворагі Твае сярод сходаў Тваіх, паставілі знакі свае замест нашых азнакаў;

⁵выдавалі сябе падобнымі на таго, хто падымаў сякеру на перавітае вецьце дрэва;

⁶і сёньня ўсе рэзьбы ў ім адным разам разьбілі яны сякерамі і бярдышамі;

⁷сьвятыню Тваю на вагонь аддалі, сялібу Твайго імя дашчэнту заплямілі;

⁸сказалі ў сэрцы сваім: «зруйнуем іх зусім!» - і спалілі ўсе мясьціны Божых сходаў на зямлі.

⁹Азнакаў нашых мы ня бачым, няма больш прарока, і няма з намі таго, хто ведаў бы, дакуль гэта будзе.

¹⁰Дакуль, Божа, вораг зьдзек чыніць будзе? ці вечна будзе агуднік імя Тваё ганіць?

¹¹Навошта ўхіляеш руку Тваю і правіцу Тваю? Зь сярэдзіны ўлоньня Твайго іх панішчы.

¹²Божа, Цару мой адвеку, Ты чыніш ратаваньне пасярод зямлі!

¹³Ты разьдзяліў сілаю Тваёю мора, Ты патрушчыў галовы зьмеям на водах;

¹⁴Ты струшчыў галаву левіяфану, аддаў яго на ежу народу ў пустыні.

¹⁵Ты выкрасаў паток і крыніцу, Ты высушыў рэкі вялікія.

¹⁶Твой дзень і Твая ноч; падрыхтаваў Ты сьвяцілы і сонца;

¹⁷Ты правёў усе межы зямлі, лета і зіму Ты ўтварыў.