1|א| (Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
2Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
3Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
4|ב| (Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
5У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
6У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
7|ג| (Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
8Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
9У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
10|ד| (Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
11Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
12У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
13|ה| (Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
14Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
15У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
16|ו| (Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
17Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
18Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
19|ז| (Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини йәп-ичкинимни есиңгә кәлтүргәйсән!
20Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
21Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
22|ח| (Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
23Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
24Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
25|ט| (Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
26Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
27Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
28|י| (Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
29Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
30Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
31|כ| (Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
32Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
33Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
34|ל| (Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
35Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
36Инсанға өз дәвасида угал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
37|מ| (Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
38Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
39Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
40|נ| (Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
41Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
42Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
43|ס| (Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
44Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
45Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
46|פ| (Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип мазақ қилди;
47Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
48Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
49|ע| (Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохтиялмайду,
50Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип һалимизға қариғичә.
51Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
52|צ| (Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
53Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
54Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
55|ק| (Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
56Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
57Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
58|ר| (Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
59И Пәрвәрдигар, маңа болған угаллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
60Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
61|ש| (Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
62Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
63Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң мәсқирә нахшиси болдум.
64|ת| (Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
65Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
66Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
