1Сваволі шукае прымхлівы, паўстае супроць усяго разумнага.
2Неразумны ня любіць думаць, а толькі паказаць бы свой розум.
3З прыходам бязбожнага прыходзіць і пагарда, а з вартым пагарды - ганьба.
4Слова з вуснаў чалавечых - глыбокія воды; крыніца мудрасьці - бруісты паток.
5Нядобра быць ласкавым зь бязбожным, каб абвергнуць праведнага ў судзе.
6Вусны бязглуздага цягнуць у незлагадзь, а словы яго выклікаюць бойку.
7Язык бязглуздага - пагібель яму, а вусны яго - сетка на душу ягоную.
8Словы нагаворшчыка - як прысмакі, і яны гладка ўваходзяць у нутро чалавека.
9Нядбалы ў працы сваёй - брат марнатраўцы.
10Імя Госпада - моцная вежа: убягае ў яе праведнік, і ў бясьпецы.
11Маёмасьць багатага - як моцны горад ягоны, і высокім мурам здаецца яму.
12Перад падзеньнем узносіцца сэрца чалавека, а сьціпласьць ідзе наперадзе славы.
13Хто дае адказ, ня выслухаўшы, той неразумны і брыдка яму.
14Дух чалавека пераносіць яго немачы; а прыгнечаны дух - хто можа ўмацаваць яго.
15Сэрца разумнага набывае веды, і вуха мудрых шукае ведаў.
16Дарунак дае чалавеку прастору і да вяльможаў давядзе яго.
17Першы ў цяжбіне сваёй мае рацыю, але прыходзіць супернік ягоны і паняверыць яе.
18Жэрабя спыняе спрэчкі і вырашае паміж моцнымі.
19Азлоблены брат няпрыступнейшы за моцны горад, і свары падобныя на замкі замка.
20Ад плоду вуснаў чалавека напаўняецца чэрава ягонае; вытворамі вуснаў сваіх ён насычаецца.
21Сьмерць і жыцьцё - ва ўладзе языка, і хто любіць яго, скаштуе ад плоду яго.
22Хто знайшоў жонку, той знайшоў дабро і атрымаў мілату ад Госпада.
23З мальбою гаворыць убогі, а багаты адказвае груба.
24Хто хоча мець сяброў, той і сам павінен быць прыязны; і бывае сябар больш прыязны за брата.
