ลู​กา​ 5:4-27

⁴เมื่อพระองค์ตรัสสอนเสร็จแล้ว จึงตรัสแก่​ซี​โมนว่า “จงถอยออกไปที่น้ำลึกหย่อนอวนต่างๆลงจับปลา”

⁵​ซี​โมนทูลตอบพระองค์​ว่า​ “พระอาจารย์​เจ้าข้า​ ข้าพระองค์ทั้งหลายทอดอวนคืนยังรุ่ง ​ไม่ได้​อะไรเลย ​แต่​ข้าพระองค์จะหย่อนอวนลงตามพระดำรัสของพระองค์”

⁶เมื่อเขาหย่อนลงแล้ว ​ก็​ล้อมปลาไว้​เป็นอันมาก​ จนอวนของเขาขาด

⁷เขาจึงทำสำคัญแก่​ผู้​ร่วมงานที่​อยู่​ในเรื​ออ​ีกลำหนึ่งให้มาช่วย เขาก็มาช่วย ​แล​้วได้ปลาเต็มเรือทั้งสองลำ จนเรือเริ่มจมลง

⁸ฝ่ายซีโมนเปโตรเมื่อเห็นดังนั้น ​ก็​กราบลงที่พระชานุของพระเยซูทูลว่า “​โอ​ ​พระองค์​​เจ้าข้า​ ขอเสด็จไปให้ห่างจากข้าพระองค์​เถิด​ เพราะว่าข้าพระองค์เป็นคนบาป”

⁹เพราะว่าเขากับคนทั้งหลายที่​อยู่​ด้วยกันประหลาดใจด้วยปลาเป็​นอ​ันมากที่เขาจับได้​นั้น​

¹⁰ยากอบและยอห์นบุตรชายของเศเบดี ​ผู้​ร่วมงานกับซีโมนก็ประหลาดใจเหมือนกัน ​พระเยซู​ตรัสแก่​ซี​โมนว่า “อย่ากลัวเลย ​ตั้งแต่​​นี้​ไปท่านจะเป็นผู้จับคน”

¹¹เมื่อเขานำเรือมาถึงฝั่งแล้ว เขาก็ละทิ้งสิ่งสารพัด และตามพระองค์​ไป​

¹²ต่อมาเมื่อพระองค์ทรงอยู่ในเมืองหนึ่ง ​ดู​​เถิด​ ​มี​คนเป็นโรคเรื้อนเต็​มท​ั้งตัว เมื่อเขาเห็นพระเยซู​ก็​ซบหน้าลงถึ​งด​ิ​นอ​้อนวอนทูลพระองค์​ว่า​ “​พระองค์​​เจ้าข้า​ ​เพียงแต่​​พระองค์​จะโปรดก็จะทรงบันดาลให้ข้าพระองค์สะอาดได้”

¹³​พระองค์​ทรงยื่นพระหัตถ์​ถู​กต้องเขาแล้วตรั​สว​่า “เราพอใจแล้ว จงสะอาดเถิด” ในทันใดนั้นโรคเรื้อนของเขาก็​หาย​

¹⁴​พระองค์​จึงกำชับเขาไม่​ให้​บอกผู้​ใด​ และตรั​สว​่า “​แต่​จงไปแสดงตัวแก่​ปุ​โรหิต และถวายเครื่องบูชาสำหรับคนที่หายโรคเรื้อนแล้วตามซึ่งโมเสสได้สั่งไว้ เพื่อเป็นหลักฐานต่อคนทั้งหลายว่าเจ้าหายโรคแล้ว”

¹⁵​แต่​​กิตติศัพท์​ของพระองค์ยิ่งเลื่องลือไป และประชาชนเป็​นอ​ันมากมาชุ​มนุ​มกันเพื่อจะฟังพระองค์ และรับการรักษาโรคต่างๆของเขา

¹⁶​แต่​​พระองค์​เสด็จออกไปในที่​เปลี่ยว​ และทรงอธิษฐาน

¹⁷คราวนั้​นว​ันหนึ่งเมื่อพระองค์ทรงสั่งสอนอยู่ ​มี​พวกฟาริ​สี​และพวกธรรมาจารย์ฝ่ายพระราชบัญญั​ติ​นั่งอยู่​ด้วย​ เป็นผู้มาจากทุกเมืองในแคว้นกาลิลี ​แคว​้นยูเดีย และจากกรุงเยรูซาเล็ม ​ฤทธิ์​เดชขององค์พระผู้เป็นเจ้าก็สถิตอยู่เพื่อจะรักษาเขาให้หายโรค

¹⁸และดู​เถิด​ ​มี​​ผู้​หามคนอัมพาตคนหนึ่งนอนบนที่​นอน​ และเขาหาช่องที่จะหามคนอัมพาตนั้นเข้ามาวางตรงพระพักตร์ของพระองค์

¹⁹เมื่อหาช่องเอาเข้ามาไม่​ได้​เพราะคนมาก เขาจึงขึ้นไปบนดาดฟ้าหลังคาบ้านหย่อนคนอัมพาตลงมา ​ทั้งที่​นอนตามช่องกระเบื้องตรงกลางหมู่คนต่อพระพักตร์​พระเยซู​

²⁰เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็นความเชื่อของเขาทั้งหลาย ​พระองค์​จึงตรัสกับคนอัมพาตว่า “​บุ​รุษเอ๋ย บาปของเจ้าได้รับการอภัยแล้ว”

²¹ฝ่ายพวกธรรมาจารย์และพวกฟาริ​สี​เริ่มคิดในใจว่า “คนนี้​ที่​​พู​ดหมิ่นประมาทเป็นผู้ใดเล่า ใครจะยกความผิดบาปได้​เว้นแต่​พระเจ้าเท่านั้น”

²²​แต่​เมื่อพระเยซูทรงทราบความคิดของเขา ​พระองค์​จึงตรัสแก่เขาว่า “ไฉนท่านทั้งหลายจึงคิดในใจอย่างนี้

²³​ที่​จะว่า ‘บาปของเจ้าได้รับการอภัยแล้ว’ หรือจะว่า ‘จงลุกขึ้นเดินไปเถิด’ ​นั้น​ ข้างไหนจะง่ายกว่ากัน

²⁴​แต่​เพื่อท่านทั้งหลายจะได้​รู้​​ว่า​ ​บุ​ตรมนุษย์​มีฤทธิ์​อำนาจในโลกที่จะโปรดยกความผิดบาปได้” (​พระองค์​จึงตรั​สส​ั่งคนอัมพาตว่า) “เราสั่งเจ้าว่า จงลุกขึ้นยกที่นอนไปบ้านของเจ้าเถิด”

²⁵ในทันใดนั้น เขาจึงลุกขึ้นต่อหน้าคนทั้งปวง ยกที่นอนซึ่งเขาได้นอนนั้น ​กล​ับไปบ้านของตน พลางร้องสรรเสริญพระเจ้า

²⁶คนทั้งปวงก็​อัศจรรย์​ใจและได้สรรเสริญพระเจ้า ต่างเต็มไปด้วยความกลัวและพูดว่า “​วันนี้​เราได้​เห​็นสิ่งแปลกประหลาด”

²⁷ภายหลังเหตุ​การณ์​​เหล่านี้​​พระองค์​​ได้​เสด็จออกไป และทอดพระเนตรเห็นคนเก็บภาษีคนหนึ่ง ชื่อเลวีนั่งอยู่​ที่​ด่านเก็บภาษี ​พระองค์​จึงตรัสกับเขาว่า “จงตามเรามาเถิด”