1І зноў пачаў вучыць каля мора; і сабралася да Яго мноства людзей, так што Ён увайшоў у лодку і быў на моры, а ўвесь люд быў на зямлі каля мора.
2І вучыў іх прытчамі многа і ў вучэньні Сваім казаў ім:
3слухайце: вось, выйшаў сейбіт сеяць;
4і калі сеяў, сталася так, што іншае ўпала ўскрай дарогі, і наляцелі птушкі і падзяўблі тое;
5іншае ўпала на камяністую мясьціну, дзе няшмат было зямлі, і неўзабаве ўзышло, таму што зямля была там ня глыбокая;
6а калі ўзышло сонца, завяла і, як ня мела карэньня, засохла;
7іншае ўпала на церне, і церне вырасла і заглушыла насеньне, яно не дало плоду;
8а іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод, які ўзыйшоў і вырас, і ўрадзіла тое трыццаць, тое шэсьцьдзясят і тое сто.
9І сказаў ім: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!
10Калі ж застаўся бязь людзей, усе, хто быў вакол Яго разам з дванаццацьцю, спыталіся ў Яго пра прытчу.
11І сказаў ім: вам дадзена ведаць тайны Царства Божага, а тым, вонкавым, усё бывае ў прытчах,
12каб яны сваімі вачыма глядзелі, і ня ўбачылі; сваімі вушамі чулі, і не ўразумелі, каб не навярнуліся, і не дараваны былі ім грахі.
13І кажа ім: не разумееце гэтай прытчы? як жа вам уразумець усе прытчы?
14Сейбіт слова сее.
15Пасеянае ўскрай дарогі азначае тых, у якіх сеецца слова, але да якіх, калі пачуюць, адразу прыходзіць сатана і хапае слова, пасеянае ў сэрцах іхніх.
16Такім самым чынам і пасеянае на камяністых мясьцінах азначае тых, якія, калі пачуюць слова, адразу з радасьцю прымаюць яго,
17але ня маюць у сабе кораня і нясталыя; потым, калі настане ўціск і ганеньне за слова, адразу спакушаюцца.
18Пасеянае ў церне азначае тых, што чуюць слова,
19але ў якіх турботы веку гэтага, панада багацьця і іншыя жаданьні, уваходзячы ў іх, заглушаюць слова, і яно бывае бяз плоду.
20А пасеянае на добрай зямлі азначае тых, якія слухаюць слова і прымаюць, і родзяць плод, адзін у трыццаць, другі ў шэсьцьдзясят, той ўстакроць.
21І сказаў ім: ці на тое прыносіцца сьвечка, каб паставіць яе пад пасудзіну альбо пад ложак? ці не на тое, каб ставіць яе на сьвечніку?
22Няма нічога таемнага, што ня выйшла б на яву; і нічога няма схаванага, што ня выйшла б наверх.
23Калі хто мае вушы, каб чуць, няхай пачуе!
24І сказаў ім: заўважайце, што чуеце: якою мераю мерыце, такою адмерана будзе вам і дададзена будзе вам, слухачам.
25Бо, хто мае, таму дадзена будзе, а хто ня мае, у таго адымецца і тое, што мае.
26І сказаў: Царства Божае падобнае на тое, як калі чалавек кіне насеньне ў зямлю,
27і сьпіць, і ўстае ноччу і днём, і як насеньне ўзыходзіць і расьце, ня ведае ён;
28бо зямля сама сабою родзіць спачатку зеляніну, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе;
29калі ж высьпее плод, адразу пасылае серп, таму што настала жніво.
30І сказаў: да чаго прыпадобнім Царства Божае? альбо празь якую прытчу выявім яго?
31Яно - як зерне гарчычнае, якое, калі сеецца ў зямлю, ёсьць найменшае з усіх зярнят на зямлі:
32а як пасеяна, узыходзіць і робіцца большае за ўсякую траву, і пускае вялікае гольле, так што пад ценем ягоным могуць хавацца птушкі нябесныя.
33І такімі многімі прытчамі прапаведаваў ім слова, колькі яны маглі чуць;
34і бяз прытчы не казаў ім, а вучням сам-насам тлумачыў усё.
35Увечары таго самага дня сказаў ім: пераправімся на той бок.
36І яны, адпусьціўшы людзей, узялі Яго з сабою, як Ён быў, у лодку; зь Ім былі і іншыя лодкі.
37І паднялася вялікая бура; хвалі білі ў лодку, так што яна ўжо напаўнялася вадою.
38А Ён спаў на карме на ўзгалоўі. Яго будзяць і кажуць Яму: Настаўнік! няўжо Табе ня рупіць, што мы гінем?
39І ўстаўшы, Ён загразіў ветру і сказаў мору: суйміся, перастань. І вецер аціх, і зрабілася вялікая ціша.
40І сказаў ім: чаго вы такія палахлівыя? чаму ў вас няма веры?
41І ўбаяліся страхам вялікім і гаварылі і паміж сабою: хто ж гэта, што і вецер і мора слухаюцца Яго?
