ECCLESIASTES 12

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

¹Memento Creatoris tui in diebus juventutis tuæ, antequam veniat tempus afflictionis, et appropinquent anni de quibus dicas: Non mihi placent;

²antequam tenebrescat sol, et lumen, et luna, et stellæ, et revertantur nubes post pluviam;

³quando commovebuntur custodes domus, et nutabunt viri fortissimi, et otiosæ erunt molentes in minuto numero, et tenebrescent videntes per foramina;

⁴et claudent ostia in platea, in humilitate vocis molentis, et consurgent ad vocem volucris, et obsurdescent omnes filiæ carminis:

⁵excelsa quoque timebunt, et formidabunt in via. Florebit amygdalus, impinguabitur locusta, et dissipabitur capparis, quoniam ibit homo in domum æternitatis suæ, et circuibunt in platea plangentes.

⁶Antequam rumpatur funiculus argenteus, et recurrat vitta aurea, et conteratur hydria super fontem, et confringatur rota super cisternam,

⁷et revertatur pulvis in terram suam unde erat, et spiritus redeat ad Deum, qui dedit illum.

⁸Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, et omnia vanitas.

⁹Cumque esset sapientissimus Ecclesiastes, docuit populum, et enarravit quæ fecerat; et investigans composuit parabolas multas.

¹⁰Quæsivit verba utilia, et conscripsit sermones rectissimos ac veritate plenos.

¹¹Verba sapientium sicut stimuli, et quasi clavi in altum defixi, quæ per magistrorum consilium data sunt a pastore uno.

¹²His amplius, fili mi, ne requiras. Faciendi plures libros nullus est finis; frequensque meditatio, carnis afflictio est.

¹³Finem loquendi pariter omnes audiamus. Deum time, et mandata ejus observa: hoc est enim omnis homo,

¹⁴et cuncta quæ fiunt adducet Deus in judicium pro omni errato, sive bonum, sive malum illud sit.