1Давут падишаһ хелә яшинип қалған еди; уни йотқан-әдиял билән япсиму, у иссимайтти.
2Хизмәткарлири униңға: — Ғоҗам падишаһ өзлири үчүн, алдилирида туридиған бир пак қиз тапқузайли; у падишаһдин хәвәр елип, силиниң қучағлирида ятсун; шуниң билән ғоҗам падишаһ иссийла — деди.
3Улар пүткүл Исраил зиминини кезип гөзәл бир қизни издәп жүрүп, ахири Шунамлиқ Абишагни тепип падишаһниң алдиға елип кәлди.
4Қиз интайин гөзәл еди; у падишаһдин хәвәр елип униң хизмитидә болатти, амма падишаһ униңға йеқинчилиқ қилмайтти.
5Амма Һаггитниң оғли Адония мәртивисини көтәрмәкчи болуп: «Мән падишаһ болимән» деди. У өзигә җәң һарвулири билән атлиқларни вә алдида жүридиған әллик әскәрни тәйяр қилди
6(униң атиси һеч қачан: «Немишкә бундақ қилисән?» дәп, униңға тәнбиһ-тәрбийә берипму бақмиған еди һәм у наһайити келишкән жигит болуп, аниси уни Абшаломдин кейин туққан еди).
7У Зәруияниң оғли Йоаб вә каһин Абиатар билән мәслиһәт қилишип турди. Улар болса Адонияға әгишип униңға ярдәм берәтти.
8Лекин каһин Задок вә Йәһояданиң оғли Беная, Натан пәйғәмбәр, Шимәй, Рәй вә Давутниң өз палванлири Адонияға әгәшмиди.
9Адония қой, кала вә бордиған топақларни Ән-Рогәлниң йенидики Зоһәләт дегән ташта сойдуруп, һәммә ака-укилирини, йәни падишаһниң оғуллири билән падишаһниң хизмитидә болған һәммә Йәһудаларни чақирди.
10Лекин Натан пәйғәмбәр, Беная, палванлар вә өз иниси Сулайманни у чақирмиди.
11Натан болса Сулайманниң аниси Бат-Шебаға: — «Аңлимидиңму? Һаггитниң оғли Адония падишаһ болди, лекин ғоҗимиз Давут униңдин хәвәрсиз.
12Әнди мана, өз җениң вә оғлуң Сулайманниң җенини қутқузушқа мениң саңа бир мәслиһәт беришимкә иҗазәт бәргәйсән.
13Давут падишаһниң алдиға берип униңға: — Ғоҗам падишаһ өзлири қәсәм қилип өз кәминилиригә вәдә қилип: «Сениң оғлуң Сулайман мәндин кейин падишаһ болуп тәхтимдә олтириду» дегән әмәсмидилә? Шундақ туруқлуқ немишкә Адония падишаһ болиду? — дегин.
14Мана, падишаһ билән сөзлишип турғиниңда, мәнму сениң кәйниңдин кирип сөзүңни испатлаймән, — деди.
15Бат-Шеба ичкири өйгә падишаһниң қешиға кирди (падишаһ толиму қерип кәткән еди, Шунамлиқ Абишаг падишаһниң хизмитидә болувататти).
16Бат-Шеба падишаһқа еңишип тазим қилди. Падишаһ: — Немә тәливиң бар? — дәп сориди.
17У униңға: — И ғоҗам, сили Пәрвәрдигар Худалири билән өз дедәклиригә: «Сениң оғлуң Сулайман мәндин кейин падишаһ болуп тәхтимдә олтириду» дәп қәсәм қилған едила.
18Әнди мана, Адония падишаһ болди! Лекин и ғоҗам падишаһ, силиниң униңдин хәвәрлири йоқ.
19У көп калиларни, бордақ топақлар билән қойларни сойдуруп, падишаһниң һәммә оғуллирини, Абиатар каһинни вә қошунниң сәрдари Йоабни чақирди. Лекин қуллири Сулайманни у чақирмиди.
20Әнди, и ғоҗам падишаһ, пүткүл Исраилниң көзлири силигә тикилмәктә, улар ғоҗам падишаһниң өзлиридин кейин тәхтлиридә кимниң олтиридиғанлиғи тоғрисида уларға хәвәр беришлирини күтишиватиду;
21бир қарарға кәлмисилә, ғоҗам падишаһ өз ата-бовилири билән биллә ухлашқа кәткәндин кейин, мән билән оғлум Сулайман гунакар санилип қалармизмекин, — деди.
22Мана, у техи падишаһ билән сөзлишип турғинида Натан пәйғәмбәрму кирип кәлди.
23Улар падишаһқа: — Натан пәйғәмбәр кәлди, дәп хәвәр бәрди. У падишаһниң алдиға кирипла, йүзини йәргә йеқип туруп падишаһқа тазим қилди.
24Натан: — И ғоҗам падишаһ, сили Адония мәндин кейин падишаһ болуп мениң тәхтимдә олтириду, дәп ейтқан едилиму?
25Чүнки у бүгүн чүшүп, көп буқа, бордиған топақлар билән қойларни сойдуруп, падишаһниң һәммә оғуллирини, қошунниң сәрдарлирини, Абиатар каһинни чақирди; вә мана, улар униң алдида йәп-ичип: «Яшисун падишаһ Адония!» — дәп товлашмақта.
26Лекин қуллири болған мени, Задок каһинни, Йәһояданиң оғли Бенаяни вә қуллири болған Сулайманни у чақирмиди.
27Ғоҗам падишаһ кимниң өзлиридин кейин ғоҗам падишаһниң тәхтидә олтиридиғанлиғини өз қуллириға уқтурмай у ишни буйрудилиму? — деди.
28Давут падишаһ: — Бат-Шебани алдимға қичқириңлар, деди. У падишаһниң алдиға кирип, униң алдида турди.
29Падишаһ болса: — Җенимни һәммә қийинчилиқтин қутқузған Пәрвәрдигарниң һаяти билән қәсәм қилимәнки,
30мән әслидә Исраилниң Худаси Пәрвәрдигар билән саңа қәсәм қилип: «Сениң оғлуң Сулайман мәндин кейин падишаһ болуп орнумда мениң тәхтимдә олтириду» дәп ейтқинимдәк, бүгүнки күндә мән бу ишни чоқум вуҗудқа чиқиримән, — деди.
31Вә Бат-Шеба йүзини йәргә йеқип туруп падишаһқа тазим қилип: — Ғоҗам Давут падишаһ әбәдий яшисун! — деди.
32Давут падишаһ: — Задок каһинни, Натан пәйғәмбәрни, Йәһояданиң оғли Бенаяни алдимға чақириңлар, деди. Улар падишаһниң алдиға кәлди.
33Падишаһ уларға: — Ғоҗаңларниң хизмәткарлирини өзүңларға қошуп, Сулайманни өз қечиримгә миндүрүп, Гиһонға елип бериңлар;
34у йәрдә Задок каһин билән Натан пәйғәмбәр уни Исраилниң үстигә падишаһ болушқа мәсиһ қилсун. Андин канай челип: — Сулайман падишаһ яшисун! дәп товлаңлар.
35Андин у тәхтимдә олтиришқа бу йәргә кәлгәндә, униңға әгишип меңиңлар; у мениң орнумда падишаһ болиду; чүнки мән уни Исраил билән Йәһуданиң үстигә падишаһ болушқа тайинлидим, — деди.
36Йәһояданиң оғли Беная падишаһқа җавап берип: — Амин! Ғоҗам падишаһниң Худаси Пәрвәрдигарму шундақ буйрусун!
37Пәрвәрдигар ғоҗам падишаһ билән биллә болғандәк, Сулайман билән биллә болуп, униң тәхтини ғоҗам Давут падишаһниңкидин техиму улуқ қилғай! — деди.
38Задок каһин, Натан пәйғәмбәр, Йәһояданиң оғли Беная вә Кәрәтийләр билән Пәләтийләр чүшүп, Сулайманни Давут падишаһниң қечириға миндүрүп, Гиһонға елип барди.
39Задок каһин ибадәт чедиридин май билән толған бир мүңгүзни елип, Сулайманни мәсиһ қилди. Андин улар канай чалди. Хәлиқниң һәммиси: — Сулайман падишаһ яшисун! — дәп товлашти.
40Хәлиқниң һәммиси униң кәйнидин әгишип, сүнай челип зор шатлиқ билән йәр йерилғидәк тәнтәнә қилишти.
41Әнди Адония вә униң билән җәм болған меһманлар ғизалинип чиққанда, шуни аңлиди. Йоаб канай авазини аңлиғанда: — Немишкә шәһәрдә шунчә қийқас-сүрән селиниду? — дәп сориди.
42У техи сөзини түгәтмәйла, мана Абиатар каһинниң оғли Йонатан кәлди. Адония униңға: — Киргин, қәйсәр адәмсән, чоқум бизгә хуш хәвәр елип кәлдиң, — деди.
43Йонатан Адонияға җавап берип: — Ундақ әмәс! Ғоҗимиз Давут падишаһ Сулайманни падишаһ қилди!
44Вә падишаһ өзи униңға Задок каһинни, Натан пәйғәмбәрни, Йәһояданиң оғли Бенаяни вә Кәрәтийләр билән Пәләтийләрни һәмраһ қилип әвитип, уни падишаһниң қечириға миндүрди;
45андин Задок каһин билән Натан пәйғәмбәр уни падишаһ болушқа Гиһонда мәсиһ қилди. Улар у йәрдин чиқип шатлиқ қилип, пүткүл шәһәрни қийқас-сүрән билән ләрзигә салди. Сиз аңлаватқан сада дәл шудур.
46Униң үстигә Сулайман һазир падишаһлиқ тәхтидә олтириватиду.
47Йәнә келип падишаһниң хизмәткарлири келип ғоҗимиз Давут падишаһқа: «Худалири Сулайманниң намини силиниңкидин әвзәл қилип, тәхтини силиниңкидин улуқ қилғай!» дәп бәхит тиләп мубарәкләшкә келишти. Падишаһ өзи ятқан орунда сәҗдә қилди
48вә падишаһ: — «Бүгүн мениң тәхтимгә олтарғучи бирисини тайинлиған, өз көзлиримгә шуни көргүзгән Исраилниң Худаси Пәрвәрдигар мубарәкләнсун!» — деди — деди.
49Шуни аңлап Адонияниң барлиқ меһманлири һодуқуп, орнидин қопуп һәр бири өз йолиға кәтти.
50Адония болса Сулаймандин қорқуп, орнидин қопуп, ибадәт чедириға берип қурбангаһниң мүңгүзлирини тутти.
51Сулайманға шундақ хәвәр берилип: — «Адония Сулайман падишаһдин қорқиду; чүнки мана, у қурбангаһниң мүңгүзлирини тутуп туруп: — «Сулайман падишаһ бүгүн маңа шуни қәсәм қилсунки, у өз қулини қилич билән өлтүрмәсликкә вәдә қилғай» деди», — дейилди.
52Сулайман: — У дурус адәм болса бешидин бир тал чач йәргә чүшмәйду. Лекин униңда рәзиллик тепилса, өлиду, деди.
53Сулайман падишаһ адәм әвитип уни қурбангаһдин елип кәлди. У келип Сулайман падишаһниң алдида еңишип тазим қилди. Сулайман униңға: — Өз өйүңгә кәткин, — деди.
