Psalmaro 49:1-19

¹Al la ĥorestro. De la Koraĥidoj. Psalmo. Aŭskultu ĉi tion, ĉiuj popoloj; Atentu, ĉiuj loĝantoj de la mondo,

²Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, Riĉulo kaj malriĉulo kune.

³Mia buŝo diros saĝaĵon, Kaj la penso de mia koro prudentaĵon.

⁴Mi klinos mian orelon al sentenco; Sur harpo mi esprimos mian enigmon.

⁵Kial mi devus timi en tagoj de malbono, Kiam min ĉirkaŭas la malboneco de miaj persekutantoj,

⁶Kiuj fidas sian potencon Kaj fanfaronas per sia granda riĉeco?

⁷Fraton tute ne liberigos homo, Nek donos al Dio elaĉeton por li

⁸(Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, Kaj neniam tio estos),

⁹Ke li restu viva eterne, Ke li ne vidu la tombon.

¹⁰Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, Kaj ankaŭ malsaĝulo kaj sensciulo pereas Kaj lasas al aliaj sian havon.

¹¹Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, Kaj iliaj loĝejoj de generacio al generacio; Ili nomas siajn bienojn laŭ siaj nomoj.

¹²Sed homo ne restas longe en honoro; Li egaliĝas al bruto buĉota.

¹³Tia estas ilia vojo, ilia espero, Kaj iliaj posteuloj aprobas ilian opinion. Sela.

¹⁴Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; La morto ilin paŝtos; Kaj matene virtuloj ilin ekposedos, Kaj ilia bildo pereos en Ŝeol, perdinte loĝejon.

¹⁵Sed Dio liberigos mian animon el la mano de Ŝeol, Ĉar Li prenos min. Sela.

¹⁶Ne timu, kiam homo riĉiĝas, Kiam grandiĝas la gloro de lia domo.

¹⁷Ĉar mortante li nenion prenos; Ne iros post li malsupren lia honoro.

¹⁸Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, Kaj oni vin laŭdas por tio, ke vi faras al vi bone,

¹⁹Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, Kiuj neniam vidos lumon.