مزامیر 49:1-19

¹برای سالار مغنیان. مزمور بنی قورح ای تمامی قوم‌ها این را بشنوید! ای جمیع سکنه ربع مسکون این را گوش گیرید!

²‌ای عوام و خواص! ای دولتمندان وفقیران جمیع!

³زبانم به حکمت سخن می‌راند وتفکر دل من فطانت است.

⁴گوش خود را به مثلی فرا می‌گیرم. معمای خویش را بر بربط می‌گشایم.

⁵چرا در روزهای بلا ترسان باشم، چون گناه پاشنه هایم مرا احاطه می‌کند؛

⁶آنانی که بر دولت خود اعتماد دارند و بر کثرت توانگری خویش فخر می‌نمایند.

⁷هیچ‌کس هرگز برای برادر خودفدیه نخواهد داد و کفاره او را به خدا نخواهد بخشید.

⁸زیرا فدیه جان ایشان گران بهاست و ابد بدان نمی توان رسید

⁹تا زنده بماند تا ابدالاباد وفساد را نبیند.

¹⁰زیرا می‌بیند که حکیمان می‌میرند. و جاهلان و ابلهان با هم هلاک می‌گردند و دولت خود را برای دیگران ترک می‌کنند.

¹¹فکر دل ایشان این است که خانه های ایشان دائمی باشد و مسکنهای ایشان دوربه دور؛ و نامهای خود را بر زمینهای خود می‌نهند.

¹²لیکن انسان در حرمت باقی نمی ماند، بلکه مثل بهایم است که هلاک می‌شود.

¹³این طریقه ایشان، جهالت ایشان است و اعقاب ایشان سخن ایشان را می‌پسندند، سلاه.

¹⁴مثل گوسفندان درهاویه رانده می‌شوند و موت ایشان را شبانی می‌کند و صبحگاهان راستان بر ایشان حکومت خواهند کرد و جمال ایشان در هاویه پوسیده خواهد شد تا مسکنی برای آن نباشد.

¹⁵لیکن خدا جان مرا از دست هاویه نجات خواهد دادزیرا که مرا خواهد گرفت، سلاه.

¹⁶پس ترسان مباش، چون کسی دولتمندگردد و جلال خانه او افزوده شود!

¹⁷زیرا چون بمیرد چیزی از آن نخواهد برد و جلالش در عقب او فرو نخواهد رفت.

¹⁸زیرا در حیات خود، خویشتن را مبارک می‌خواند. و چون بر خوداحسان می‌کنی، مردم ترا می‌ستایند.

¹⁹لیکن به طبقه پدران خود خواهد پیوست که نور را تا به ابدنخواهند دید.