Psalmaro 39:6-13

⁶Nur kiel fantomo iras la homo, nur vante li klopodas; Li kolektas, kaj ne scias, kiu ĝin ricevos.

⁷Kaj nun kion mi devas esperi, mia Sinjoro? Mia espero estas al Vi.

⁸De ĉiuj miaj pekoj liberigu min, Ne lasu min fariĝi mokindaĵo por sensaĝulo.

⁹Mi mutiĝis, mi ne malfermos mian buŝon, Ĉar Vi tion faris.

¹⁰Deturnu de mi Vian frapon; De Via batanta mano mi pereas.

¹¹Se Vi punas homon pro lia krimo, Tiam lia beleco konsumiĝas kiel de tineoj. Nur vantaĵo estas ĉiu homo. Sela.

¹²Aŭskultu mian preĝon, ho Eternulo, kaj atentu mian krion; Al miaj larmoj ne silentu; Ĉar migranto mi estas ĉe Vi, Enmigrinto, kiel ĉiuj miaj patroj.

¹³Lasu min, ke mi vigliĝu, Antaŭ ol mi foriros kaj ĉesos ekzisti.