Әстәр 7

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

¹Шуниң билән падишаһ билән Һаман ханиш Әстәрниң зияпитигә дахил болушқа кәлди.

²Падишаһ иккинчи қетимлиқ зияпәт үстидә шарап ичиливатқанда Әстәрдин: — И ханиш Әстәр, немә тәливиң бар? У саңа иҗабәт қилиниду. Немә илтимасиң бар? Һәтта падишаһлиғимниң йеримини илтимас қилсаңму шундақ қилиниду, — деди.

³— Әгәр нәзәрлиридә илтипатқа еришкән болсам, и алийлири, вә падишаһимға мувапиқ көрүнсә, мениң илтимасим өз җенимни айиғайла, шуниңдәк мениң тәливим өз хәлқимни сақлиғайла;

⁴чүнки биз, йәни мән вә мениң хәлқим биргә йоқитилип, қирилип, нәслимиздин қурутулушқа сетиветилдуқ. Әгәр биз қул вә дедәкликкә сетиветилгән болсақ, сүкүт қилған болаттим; лекин падишаһимниң тартидиған зийининиму дүшмән төләп берәлмәйтти, — дәп җавап бәрди Әстәр.

⁵Падишаһ Аһашверош ханиш Әстәрдин: — Бундақ қилишқа петинған киши ким екән? У қәйәрдә?! — дәп сориди. Әстәр җавапән: —

⁶Бу дүшмән вә зәһәрхәндә мана мошу рәзил Һаман! — девиди, Һаман падишаһ билән ханиш алдида шу заматла дәккә-дүккигә чүшти.

⁷Шуниң билән падишаһ қәһри-ғәзәпкә келип зияпәт-шарап үстидин турди-дә, чарибаққа чиқип кәтти; Һаман болса ханиш Әстәрдин җенини тиләшкә қалди; чүнки у падишаһниң өзигә җаза бәрмәй қоймайдиған нийәткә кәлгәнлигини көрүп йәткән еди.

⁸Падишаһ чарибағдин зияпәт-шарап дәстихиниға қайтип кәлгинидә Һаманниң өзини Әстәр йөләнгән диванға ташлиғиничә турғинини көрди-дә: — — Қара, униң ордида мениң алдимдила ханишқа зорлуқ қилғиливатқинини?! — девиди, бу сөз падишаһниң ағзидин чиқиши биләнла адәмләр Һаманниң баш-көзини чүмкәп қойди.

⁹Падишаһниң алдида туруватқан һәрәмъағилиридин Һарбона исимлиқ бириси: — Йәнә бир иш бар, мана, Һаман алийлириниң һаяти үчүн гәп қилған Мордикайни есиш үчүн, әллик гәз егизликтә ясатқан дар тәйяр туриду, у дар һазир мошу Һаманниң һойлисида, девиди, падишаһ: — Һаманни униңға есиңлар! — деди.

¹⁰Шуниң билән улар Һаманни у Мордикайға тәйярлап қойған дарға асти; шуниң билән падишаһниң ғәзиви бесилди.