Падишаһлар «1» 22:31-40

³¹Сурийәниң падишаһи җәң һарвулири үстидики оттуз икки сәрдарға: — Чоңлири яки кичиклири билән әмәс, пәқәт Исраилниң падишаһи билән соқушуңлар, дәп буйруди.

³²вә шундақ болдики, җәң һарвулириниң сәрдарлири Йәһошафатни көргәндә: — Уни чоқум Исраилниң падишаһи дәп, униңға һуҗум қилғили бурулди. Лекин Йәһошафат пәряд көтәрди.

³³җәң һарвулириниң сәрдарлири униң Исраилниң падишаһи әмәслигини көргәндә уни қоғлимай, бурулуп кетип қелишти.

³⁴Амма бирәйлән қарисиғила бир оқя етивиди, оқ Исраилниң падишаһиниң савутиниң мүрисидин төвәнки улиқидин өтүп тәгди. У һарвукешигә: Һарвуни яндуруп мени сәптин чиқарғин; чүнки мән яридар болдум, деди.

³⁵У күни җәң барғансери қаттиқ болди. Падишаһ болса Сурийләрниң удулида өз җәң һарвусиға йөлинип өрә турди. Зәхмидин қени һарвуниң тегигичә еқип, кәч киргәндә у өлди.

³⁶Күн патарда қошун арисида бир қаттиқ сада аңлинип: — Һәр адәм өз шәһиригә янсун! Һәр бири өз жутиға йенип кәтсун! — дейилди.

³⁷Падишаһ өлди, кишиләр уни Самарийәгә елип кәлди; улар падишаһни Самарийәдә дәпнә қилди.

³⁸Бириси падишаһниң һарвусини Самарийәниң көлидә юғанда (бу көл паһишә аяллар жуюнидиған җай еди), Пәрвәрдигарниң ейтқан сөзи әмәлгә ашурулуп, иштлар униң қенини ялиди.

³⁹Аһабниң башқа ишлири, қилғанлириниң һәммиси, җүмлидин униң ясиған «пил чиш сарийи» вә бена қилған һәммә шәһәрләр тоғрилиқ «Исраил падишаһлириниң тарих-тәзкирилири» дегән китапта пүтүлгән әмәсмиди?

⁴⁰Аһаб ата-бовилири арисида ухлиди. Андин униң оғли Аһазия орнида падишаһ болди.