ЛУКАША 22:4-63

⁴і ён пайшоў і гутарыў зь першасьятарамі і начальнікамі, як Яго выдаць ім.

⁵Яны ўзрадаваліся і згадзіліся даць яму грошай;

⁶і ён абяцаўся, і шукаў зручнага часу, каб выдаць Яго ім ня прылюдна.

⁷І настаў дзень праснакоў, у які трэба было закалоць пасхальнае ягня;

⁸і паслаў Ісус Пятра і Яна, сказаўшы: ідзеце, прыгатуйце нам есьці пасху.

⁹А яны сказалі Яму: дзе скажаш нам прыгатаваць?

¹⁰Ён сказаў ім: вось, пры ўваходзе вашым у горад сустрэнецца з вамі чалавек, які нясьціме збанок вады; ідзеце сьледам за ім у дом, у які ўвойдзе ён,

¹¹і скажэце гаспадару дома: Настаўнік кажа табе: дзе пакой, у якім бы Мне есьці пасху з вучнямі Маімі?

¹²І ён пакажа вам сьвятліцу вялікую засланую; там прыгатуйце.

¹³Яны пайшлі і знайшлі, як сказаў ім, і прыгатавалі пасху.

¹⁴І калі настала гадзіна, Ён узьлёг, і дванаццаць апосталаў зь Ім,

¹⁵і сказаў ім: вельмі хацеў Я есьці з вамі гэтую пасху раней Маіх пакутаў,

¹⁶бо кажу вам, што ўжо ня буду есьці яе, пакуль яна ня ўчыніцца ў Царстве Божым.

¹⁷І ўзяўшы чару і падзякаваўшы, сказаў: прымеце яе і падзялеце паміж сабою;

¹⁸бо кажу вам, што ня буду піць ад плоду вінаграднага, пакуль ня прыйдзе Царства Божае.

¹⁹І ўзяўшы хлеб і падзякаваўшы, пераламаў і падаў ім, кажучы: гэта ёсьць Цела Маё, якое за вас аддаецца; гэта выконвайце на ўспамін пра Мяне.

²⁰Таксама і чару пасьля вячэры, кажучы: гэтая чара ёсьць новы запавет у Маёй Крыві, якая за вас праліваецца;

²¹і вось, рука прадажніка Майго са Мною за сталом;

²²у астатнім, Сын Чалавечы ідзе, як прадвызначана; але гора таму чалавеку, якім Ён выдаецца.

²³І яны пачалі пытацца адзін у аднаго, хто б зь іх быў той, які гэта зробіць.

²⁴А была і спрэчка паміж імі, хто зь іх павінен уважацца за большага.

²⁵Ён жа сказаў ім: цары валадараць над народамі і ўлады іхнія дабрадзеямі называюцца;

²⁶а вы ня так: але хто з вас большы, будзь як меншы, і начальнік будзь, як слуга.

²⁷Бо хто большы: той, хто ўзьлягае, ці хто слуга? Ці ня той, хто ўзьлягае? А Я сярод вас, як слуга.

²⁸Але вы трывалі са Мною ў гаротах Маіх,

²⁹і Я запавядаю вам, як запавядаў Мне Айцец Мой, Царства,

³⁰каб елі і пілі на бяседзе Маёй у Царстве Маім, і каб селі на пасадах судзіць дванаццаць каленаў Ізраілевых.

³¹І сказаў Гасподзь: Сымоне! Сымоне! вось, сатана прасіў, каб сеяць вас як пшаніцу;

³²але Я маліўся за цябе, каб не зьмізарнела вера твая; і ты некалісь, навярнуўшыся, умацуй братоў тваіх.

³³Ён адказваў: Госпадзе! з Табою я гатовы і ў цямніцу і на сьмерць ісьці.

³⁴Але Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не засьпявае певень сёньня, як ты тройчы зрачэшся, што ня ведаеш Мяне.

³⁵І сказаў ім: калі я пасылаў вас безь мяшка і бяз торбы і без абутку, ці мелі вы ў чым нястачу? Яны адказвалі: ні ў чым.

³⁶Тады Ён сказаў ім: але цяпер, хто мае мяшок, той вазьмі яго, таксама і торбу; а ў каго няма, прадай вопратку сваю і купі меч;

³⁷бо маўляю вам, што мусіць збыцца на Мне і гэтае напісанае: «і да зладзеяў залічаны». Бо тое, што пра Мяне, канчаецца.

³⁸Яны сказалі: Госпадзе! вось, тут два мечы. Ён сказаў ім: досыць.

³⁹І выйшаўшы пайшоў як звычайна на гару Аліўную; за Ім сьледам пайшлі і вучні Ягоныя.

⁴⁰А прыйшоўшы на месца, сказаў ім: малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

⁴¹І Сам адышоў ад іх - як кінуць каменем, і, схіліўшы калені, маліўся,

⁴²кажучы: Войча! о, калі б Ты дабраволіў пранесьці чару гэтую міма Мяне! зрэшты, не Мая воля, а Твая хай будзе.

⁴³І зьявіўся Яму анёл зь нябёсаў і мацаваў Яго.

⁴⁴І ў змаганьні ўнутраным руплівей маліўся; і быў пот Ягоны, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.

⁴⁵Устаўшы з малітвы, Ён прыйшоў да вучняў, і застаў іх у сьне ад смутку,

⁴⁶і сказаў ім: што вы сьпіце? устаньце і малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

⁴⁷Калі Ён яшчэ казаў гэта, паявіліся людзі, а наперадзе іх ішоў адзін з дванаццацёх, называны Юда, і ён падышоў да Ісуса, каб пацалаваць Яго. Бо ён такі даў ім знак: каго я пацалую, Той і ёсьць.

⁴⁸А Ісус сказаў яму: Юда ці цалаваньнем выдаеш Сына Чалавечага?

⁴⁹Тыя, што былі зь Ім, бачачы, да чаго ўсё ідзе, сказалі Яму: Госпадзе! ці ня ўдарыць нам мечам?

⁵⁰І адзін зь іх ударыў раба першасьвятаровага і адсек яму правае вуха.

⁵¹Тады Ісус сказаў: пакіньце, даволі. І дакрануўшыся да вуха ягонага, загоіў яго.

⁵²А першасьвятарам і начальнікам храма і старэйшынам, якія сабраліся супроць Яго, сказаў Ісус: быццам на разбойніка выйшлі вы зь мечамі і каламі, каб узяць Мяне!

⁵³Кожны дзень бываў Я з вамі ў храме, і вы не падымалі на Мяне рук, а цяпер - ваш час і ўлада цемры.

⁵⁴Узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасьвятара. А Пётр ішоў сьледам зводдаль.

⁵⁵Калі яны расклалі агонь сярод двара і селі разам, сеў і Пётр паміж імі.

⁵⁶Адна служанка, убачыўшы яго каля агню і ўгледзеўшыся ў яго, сказала: гэты быў зь Ім.

⁵⁷Але ён адрокся ад Яго, сказаўшы жанчыне: я ня ведаю Яго.

⁵⁸Неўзабаве потым другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты зь іх. Але Пётр сказаў гэтаму чалавеку: не.

⁵⁹Прайшло з гадзіну часу, яшчэ нехта настойліва казаў: сапраўды, і гэты быў зь Ім, бо ён Галілеянін.

⁶⁰Але Пётр сказаў таму чалавеку: ня ведаю, што ты кажаш. І адразу, калі яшчэ гаварыў ён, засьпяваў певень.

⁶¹Тады Гасподзь, абярнуўшыся, паглядзеў на Пятра; і Пётр згадаў слова Госпада, як Ён сказаў яму: перш чым засьпявае певень, адрачэшся ад Мяне тройчы.

⁶²І выйшаўшы вонкі, горка заплакаў.

⁶³Людзі, якія трымалі Ісуса, зьдзекі чынілі зь Яго і білі Яго;