Psalmaro 22:6-15

⁶Sed mi estas vermo kaj ne homo; Mokata de la homoj, malestimata de la popolo.

⁷Ĉiuj, kiuj min vidas, insultas min, Malfermegas la buŝon, balancas la kapon, dirante:

⁸Li apogis sin al la Eternulo: Tiu helpu lin; Tiu savu lin, se Li amas lin.

⁹Vi eltiris ja min el la ventro, Vi zorgis pri mi sur la brusto de mia patrino.

¹⁰Al Vi mi estis ĵetita de post la momento de mia naskiĝo; De la ventro de mia patrino Vi estas mia Dio.

¹¹Ne malproksimiĝu de mi, Ĉar malfeliĉo estas proksima, kaj helpanton mi ne havas.

¹²Ĉirkaŭis min multaj bovoj, Fortaj bovoj Baŝanaj stariĝis ĉirkaŭ mi.

¹³Ili malfermegis kontraŭ mi siajn buŝojn, Kiel leono ŝiranta kaj krieganta.

¹⁴Kiel akvo mi disverŝiĝis, Kaj disiĝis ĉiuj miaj ostoj; Mia koro fariĝis kiel vakso, Fandiĝis en mia interno.

¹⁵Mia forto elsekiĝis kiel peco da poto; Mia lango algluiĝis al mia palato; Kaj Vi metas min en tomban polvon.