Psalmaro 139:9-22

⁹Ĉu mi okupos la flugilojn de la matenruĝo, Ĉu mi loĝiĝos sur la rando de la maro:

¹⁰Ankaŭ tie Via mano min kondukos, Kaj Via dekstra mano min tenos.

¹¹Se mi diros: Mallumo min kovros, Kaj la lumo ĉirkaŭ mi fariĝos nokto:

¹²Eĉ mallumo ne mallumas antaŭ Vi, Kaj la nokto lumas kiel tago; Mallumo fariĝas kiel lumo.

¹³Ĉar Vi kreis mian internaĵon, Formis min en la ventro de mia patrino.

¹⁴Mi gloras Vin, ĉar mi estas mirinde kreita; Mirindaj estas Viaj kreitaĵoj, Kaj mia animo tion bone konscias.

¹⁵Ne estis kaŝitaj antaŭ Vi miaj ostoj, Kiam mi estis kreata en kaŝiteco, Kiam mi estis formata en la profundo de la tero.

¹⁶Mian embrion vidis Viaj okuloj, Kaj en Via libro estis enskribitaj ĉiuj tagoj destinitaj, Kiam ankoraŭ eĉ unu ne ekzistis.

¹⁷Kiel grandvaloraj estas por mi Viaj pensoj, ho Dio! Kiel granda estas ilia nombro!

¹⁸Se mi ilin kalkulus, ili estus pli multaj ol la sablo; Kiam mi vekiĝas, mi estas ankoraŭ kun Vi.

¹⁹Mortigu, ho Dio, la malvirtulojn, Kaj sangaviduloj foriĝu de mi!

²⁰Ili parolas pri Vi malice, Kaj Viaj malamikoj leviĝas por trompo.

²¹Viajn malamantojn, ho Eternulo, mi ja malamas, Kaj Viajn kontraŭulojn mi abomenas.

²²Per ekstrema malamo mi ilin malamas; Ili fariĝis por mi malamikoj.