Spreuken 1:20-33

²⁰De wijsheid roept luid in de straten, Op de pleinen verheft ze haar stem;

²¹Ze roept op de tinne der muren, En spreekt aan de ingang der poorten:

²²Hoe lang nog, dommen, blijft gij liever onnozel, Blijven de eigenwijzen verwaand, Willen de dwazen van geen wijsheid horen?

²³Keert u tot mijn vermaning; Dan stort ik mijn geest over u uit, En maak u mijn woorden bekend.

²⁴Maar zo ge weigert, als ik roep, En niemand er op let, als ik mijn hand verhef;

²⁵Zo ge mijn raad geheel en al in de wind slaat, En van mijn vermaning niet wilt weten:

²⁶Zal ik lachen, wanneer het u slecht gaat, Zal ik spotten, wanneer uw verschrikking komt als een onweer;

²⁷Wanneer uw ongeluk nadert als een orkaan, Wanneer benauwdheid en angst u overvallen!

²⁸Dan zal men mij roepen, maar zal ik niet antwoorden, Zal men mij zoeken, maar mij niet vinden!

²⁹Omdat ze van wijsheid niets wilden weten, En het ontzag voor Jahweh niet hebben verkozen,

³⁰Van mijn raad niets moesten hebben, En al mijn vermaan in de wind hebben geslagen:

³¹Zullen ze eten de vrucht van hun wandel, Verzadigd worden met wat ze beraamden.

³²Want de onnozelen komen door hun onverschilligheid om, De dwazen storten door hun lichtzinnigheid in het verderf;

³³Maar die naar mij luistert, zal in veiligheid wonen, Bevrijd van de vrees voor de rampen!