مزامیر 38:1-14

¹مزمور داود برای تذکر ای خداوند مرا در غضب خود توبیخ منما و در خشم خویش تادیبم مفرما.

²زیرا که تیرهای تو در من فرو رفته و دست تو برمن فرود آمده است.

³در جسد من به‌سبب غضب تو صحتی نیست و در استخوانهایم به‌سبب خطای خودم سلامتی نی.

⁴زیرا گناهانم از سرم گذشته است. مثل بارگران از طاقتم سنگین ترشده.

⁵جراحات من متعفن و مقروح شده است، به‌سبب حماقت من.

⁶به خود می‌پیچم وبی نهایت منحنی شده‌ام. تمامی روز ماتم‌کنان تردد می‌کنم.

⁷زیرا کمر من از سوزش پر شده است و در جسد من صحتی نیست.

⁸من بی‌حس و بی‌نهایت کوفته شده‌ام و از فغان دل خود نعره می‌زنم.

⁹‌ای خداوند تمامی آرزوی من در مد نظر تواست و ناله های من از تو مخفی نمی باشد.

¹⁰دل من می‌طپد و قوتم از من رفته است و نور چشمانم نیز با من نیست.

¹¹دوستان و رفیقانم از بلای من برکنار می‌ایستند و خویشان من دور ایستاده‌اند.

¹²آنانی که قصد جانم دارند دام می‌گسترند و بداندیشانم سخنان فتنه انگیز می‌گویند و تمام روزحیله را تفکر می‌کنند.

¹³و اما من مثل کر نمی شنوم. مانند گنگم که دهان خود را باز نکند.

¹⁴و مثل کسی گردیده‌ام که نمی شنود و کسی‌که در زبانش حجتی نباشد.