Падишаһлар «1» 2:6-30

⁶Сән уни даналиғиңға мувапиқ бир тәрәп қилип, униң ақ бешиниң гөргә саламәт чүшүшигә йол қоймиғайсән.

⁷Лекин Гилеадлиқ Барзиллайниң оғуллириға меһриванлиқ көрситип, дәстихиниңдин нан йегүзгин; чүнки мән акаң Абшаломдин қачқинимда, улар йенимға келип маңа шундақ қилған.

⁸Вә мана Баһуримдин кәлгән Бинямин қәбилисидин Гераниң оғли Шимәй йениңда туриду. У мән Маһанаимға баридиғанда, әшәддий ләнәт билән мени қарғиди. Кейин у Иордан дәриясиға берип мениң алдимға кәлгәндә, мән Пәрвәрдигарниң нами билән униңға: «Сени қилич билән өлтүрмәймән» дәп қәсәм қилдим.

⁹Амма һазир уни гунасиз дәп санимиғин. Өзүң дана киши болғандин кейин униңға қандақ қилишни билисән; һәрһалда униң ақ бешини қанитип гөргә чүшүргин».

¹⁰Давут өз ата-бовлири билән бир йәрдә ухлиди. У «Давутниң шәһири» дегән җайда дәпнә қилинди.  

¹¹Давутниң Исраилға сәлтәнәт қилған вақти қириқ жил еди; у Һебронда йәттә жил сәлтәнәт қилип, Йерусалимда оттуз үч жил сәлтәнәт қилди.

¹²Сулайман атиси Давутниң тәхтидә олтарди; униң сәлтәнити хелә мустәһкәмләнди.

¹³Амма Һаггитниң оғли Адония Сулайманниң аниси Бат-Шебаниң қешиға барди. У униңдин: — Течлиқ мәхситидә кәлдиңму? — дәп сориди. У: — Шундақ, течлиқ мәхситидә, деди.

¹⁴У йәнә: — Саңа бир сөзүм бар еди, деди. У: — Сөзүңни ейтқин, деди.

¹⁵У: — Билисәнки, падишаһлиқ әслидә мениңки еди, вә пүтүн Исраил мени падишаһ болиду дәп, маңа қарайтти. Лекин падишаһлиқ мәндин кетип, инимниң илкигә өтти; чүнки Пәрвәрдигарниң ирадиси билән у униңки болди.

¹⁶Әнди саңа бир илтимасим бар. Мени яндурмиғин, деди. У: — Ейтқин, деди.

¹⁷У: — Сәндин өтүнимән, Сулайман падишаһқа мән үчүн ейтқинки — чүнки у саңа яқ демәйду! — У Шунамлиқ Абишагни маңа хотунлуққа бәрсун, деди.

¹⁸Бат-Шеба: — Мақул; сән үчүн падишаһқа сөз қилай, деди.

¹⁹Бат-Шеба Адония үчүн сөз қилғили Сулайман падишаһниң алдиға барди. Падишаһ қопуп алдиға берип, анисиға тазим қилди. Андин тәхтигә берип олтирип падишаһниң анисиға бир тәхтни кәлтүрди. Шуниң билән у униң оң йенида олтирип, униңға: —

²⁰Саңа кичиккинә бир илтимасим бар. Мени яндурмиғин, деди. Падишаһ униңға: — И ана, соравәргин, мән сени яндурмаймән, деди.

²¹У: — Акаң Адонияға Шунамлиқ Абишагни хотунлуққа бәргүзгин, деди.

²²Сулайман падишаһ җавап берип анисиға: — Немишкә Адония үчүн Шунамлиқ Абишагни сорайсән? У акам болған екән, униң үчүн, Абиатар каһин үчүн вә Зәруияниң оғли Йоаб үчүн падишаһлиқниму соримамсән! — деди.

²³Сулайман падишаһ Пәрвәрдигар билән қәсәм қилип мундақ деди: — Адония шу сөзни қилғини үчүн өлмисә, Худа мени урсун яки униңдин артуқ җазалисун!

²⁴Мениң орнумни мустәһкәм қилған, атамниң тәхтидә олтарғузған, Өз вәдиси бойичә маңа бир өйни қурған Пәрвәрдигарниң һаяти билән қәсәм қилимәнки, Адония бүгүн өлүмгә мәһкүм қилиниду, деди.  

²⁵Шуниң билән Сулайман падишаһ Йәһояданиң оғли Бенаяни бу ишқа әвәтти; у уни чепип өлтүрди.

²⁶Падишаһ Абиатар каһинға: — Маң, Анатоттики өз етизлиғиңға барғин. Сән өлүмгә лайиқсән, лекин сән Рәб Пәрвәрдигарниң әһдә сандуғини атам Давутниң алдида көтәргәнлигиң түпәйлидин, вә атамниң тартқан һәммә азап-оқубәтлиридә униңға һәмдәрд болғиниң үчүн, мән һазир сени өлүмгә мәһкүм қилмаймән, деди.

²⁷Андин Сулайман Абиатарни Пәрвәрдигарға каһин болуштин җуда қилип һайдиди. Шуниң билән Пәрвәрдигарниң Әлиниң җәмәти тоғрилиқ Шилоһда ейтқан сөзи әмәлгә ашурулди.  

²⁸Буниң хәвири Йоабқа йәткәндә (чүнки Йоаб Абшаломға әгәшмигән болсиму, Адонияға әгәшкән еди) Йоаб Пәрвәрдигарниң чедириға қечип қурбангаһниң мүңгүзлирини тутти.

²⁹Сулайман падишаһқа: «Мана, Йоаб Пәрвәрдигарниң чедириға қечип берип, қурбангаһниң йенида туриду» дегән хәвәр йәткүзүлди. Сулайман Йәһояданиң оғли Бенаяни шу йәргә әвәтип: — Маң, уни өлтүрүвәткин, деди.

³⁰Беная Пәрвәрдигарниң чедириға берип униңға: — «Падишаһ сени буяққа чиқсун!» деди, деди. У: — Яқ, мошу йәрдә өлимән, деди. Беная падишаһниң йениға қайтип униңға хәвәр берип: — Йоаб мундақ-мундақ деди, маңа шундақ җавап бәрди, деди.