مزامیر 45:1-15

¹برای سالار مغنیان بر سوسنها. قصیده بنی قورح. سرود حبیبات دل من به کلام نیکو می‌جوشد. انشاءخود را درباره پادشاه می‌گویم. زبان من قلم کاتب ماهر است.

²تو جمیل تر هستی ازبنی آدم و نعمت بر لبهای تو ریخته شده است. بنابراین، خدا تو را مبارک ساخته است تا ابدالاباد.

³‌ای جبار شمشیر خود را بر ران خود ببند، یعنی جلال و کبریایی خویش را.

⁴و به کبریایی خودسوار شده، غالب شو به جهت راستی و حلم وعدالت و دست راستت چیزهای ترسناک را به توخواهد آموخت.

⁵به تیرهای تیز تو امت‌ها زیر تومی افتند و به دل دشمنان پادشاه فرو می‌رود.

⁶‌ای خدا، تخت تو تا ابدالاباد است؛ عصای راستی عصای سلطنت تو است.

⁷عدالت را دوست وشرارت را دشمن داشتی. بنابراین خدا خدای توتو را به روغن شادمانی بیشتر از رفقایت مسح کرده است.

⁸همه رختهای تو مر و عود و سلیخه است، از قصرهای عاج که به تارها تو را خوش ساختند.

⁹دختران پادشاهان از زنان نجیب توهستند. ملکه به‌دست راستت در طلای اوفیرایستاده است.

¹⁰‌ای دختر بشنو و ببین و گوش خود را فرادار. و قوم خود و خانه پدرت رافراموش کن،

¹¹تا پادشاه مشتاق جمال تو بشود، زیرا او خداوند تو است پس او را عبادت نما.

¹²ودختر صور با ارمغانی. و دولتمندان قوم رضامندی تو را خواهند طلبید.

¹³دختر پادشاه تمام در اندرون مجید است و رختهای او با طلا مرصع است.

¹⁴به لباس طرازدار نزد پادشاه حاضر می‌شود. باکره های همراهان او در عقب وی نزد تو آورده خواهند شد.

¹⁵به شادمانی وخوشی آورده می‌شوند و به قصر پادشاه داخل خواهند شد.