مزامیر 139:1-15

¹برای سالار مغنیان. مزمور داود ای خداوند مرا آزموده وشناخته‌ای.

²تو نشستن و برخاستن مرا می‌دانی و فکرهای مرا از دور فهمیده‌ای.

³راه و خوابگاه مرا تفتیش کرده‌ای و همه طریق های مرا دانسته‌ای.

⁴زیرا که سخنی بر زبان من نیست، جز اینکه تو‌ای خداوند آن را تمام دانسته‌ای.

⁵از عقب و از پیش مرا احاطه کرده‌ای و دست خویش را بر من نهاده‌ای.

⁶این‌گونه معرفت برایم زیاده عجیب است. و بلند است که بدان نمی توانم رسید.

⁷از روح تو کجا بروم؟ و از حضور تو کجابگریزم؟

⁸اگر به آسمان صعود کنم، تو آنجاهستی! و اگر در هاویه بستر بگسترانم اینک توآنجا هستی!

⁹اگر بالهای سحر را بگیرم و دراقصای دریا ساکن شوم،

¹⁰در آنجا نیز دست تومرا رهبری خواهد نمود و دست راست تو مراخواهد گرفت.

¹¹و گفتم: «یقین تاریکی مرا خواهدپوشانید.» که در حال شب گرداگرد من روشنایی گردید.

¹²تاریکی نیز نزد تو تاریک نیست و شب مثل روز روشن است و تاریکی و روشنایی یکی است.

¹³زیرا که تو بر دل من مالک هستی؛ مرا دررحم مادرم نقش بستی.

¹⁴تو را حمد خواهم گفت زیرا که به طور مهیب و عجیب ساخته شده‌ام. کارهای تو عجیب است و جان من این رانیکو می‌داند.

¹⁵استخوانهایم از تو پنهان نبودوقتی که در نهان ساخته می‌شدم و در اسفل زمین نقشبندی می‌گشتم.