141من کوچک و حقیر هستم، اما وصایای تو را فراموش نکردم.
142عدالت تو عدل است تا ابدالاباد وشریعت تو راست است.
143تنگی و ضیق مرا درگرفته است، اما اوامر تو تلذذ من است.
144شهادات تو عادل است تا ابدالاباد. مرا فهیم گردان تا زنده شوم.
145به تمامی دل خوانده‌ام. ای خداوند مراجواب ده تا فرایض تو را نگاه دارم!
146تو راخوانده‌ام، پس مرا نجات ده. و شهادات تو را نگاه خواهم داشت.
147بر طلوع فجر سبقت جسته، استغاثه کردم، و کلام تو را انتظار کشیدم.
148چشمانم بر پاسهای شب سبقت جست، تا درکلام تو تفکر بنمایم.
149به حسب رحمت خود آواز مرا بشنو. ای خداوند موافق داوریهای خودمرا زنده ساز.
150آنانی که در‌پی خباثت می‌روند، نزدیک می‌آیند، و از شریعت تو دورمی باشند.
مزامیر 119
مزامیر 119:141-150