9مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی، و سالهای خویش را به ستم کیشان.
10و غریبان از اموال تو سیر شوند، و ثمره محنت تو به خانه بیگانه رود.
11که در عاقبت خودنوحه گری نمایی، هنگامی که گوشت و بدنت فانی شده باشد،
12و گویی چرا ادب را مکروه داشتم، و دل من تنبیه را خوار شمرد،
13و آواز مرشدان خود را نشنیدم، و به معلمان خود گوش ندادم.
14نزدیک بود که هر گونه بدی را مرتکب شوم، در میان قوم و جماعت.
15آب را از منبع خود بنوش، و نهرهای جاری را از چشمه خویش.
16جویهای تو بیرون خواهد ریخت، و نهرهای آب در شوارع عام،
17و از آن خودت به تنهایی خواهد بود، و نه از آن غریبان با تو.
امثال 5
امثال 5:9-17