1In finem, pro Idithun. Psalmus David.
2Nonne Deo subjecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum.
3Nam et ipse Deus meus et salutaris meus; susceptor meus, non movebor amplius.
4Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.
5Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere; cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.
6Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea:
7quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.
8In Deo salutare meum et gloria mea; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.
9Sperate in eo, omnis congregatio populi; effundite coram illo corda vestra: Deus adjutor noster in æternum.
10Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.
11Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.
12Semel locutus est Deus; duo hæc audivi: quia potestas Dei est,
13et tibi, Domine, misericordia: quia tu reddes unicuique juxta opera sua.