مزامیر 49:3-12

³زبانم به حکمت سخن می‌راند وتفکر دل من فطانت است.

⁴گوش خود را به مثلی فرا می‌گیرم. معمای خویش را بر بربط می‌گشایم.

⁵چرا در روزهای بلا ترسان باشم، چون گناه پاشنه هایم مرا احاطه می‌کند؛

⁶آنانی که بر دولت خود اعتماد دارند و بر کثرت توانگری خویش فخر می‌نمایند.

⁷هیچ‌کس هرگز برای برادر خودفدیه نخواهد داد و کفاره او را به خدا نخواهد بخشید.

⁸زیرا فدیه جان ایشان گران بهاست و ابد بدان نمی توان رسید

⁹تا زنده بماند تا ابدالاباد وفساد را نبیند.

¹⁰زیرا می‌بیند که حکیمان می‌میرند. و جاهلان و ابلهان با هم هلاک می‌گردند و دولت خود را برای دیگران ترک می‌کنند.

¹¹فکر دل ایشان این است که خانه های ایشان دائمی باشد و مسکنهای ایشان دوربه دور؛ و نامهای خود را بر زمینهای خود می‌نهند.

¹²لیکن انسان در حرمت باقی نمی ماند، بلکه مثل بهایم است که هلاک می‌شود.