مزامیر 34:1-15

¹مزمور داود وقتی که منش خود را به حضورابیملک تغییر داد و از حضور او بیرون رانده شده، برفت خداوند را در هر وقت متبارک خواهم گفت. تسبیح او دائم بر زبان من خواهدبود.

²جان من در خداوند فخر خواهد کرد. مسکینان شنیده، شادی خواهند نمود.

³خداوندرا با من تکبیر نمایید. نام او را با یکدیگربرافرازیم.

⁴چون خداوند را طلبیدم مرامستجاب فرمود و مرا از جمیع ترسهایم خلاصی بخشید.

⁵بسوی او نظر کردند و منور گردیدند ورویهای ایشان خجل نشد.

⁶این مسکین فریادکرد و خداوند او را شنید و او را از تمامی تنگیهایش رهایی بخشید.

⁷فرشته خداوندگرداگرد ترسندگان او است. اردو زده، ایشان رامی رهاند.

⁸بچشید و ببینید که خداوند نیکواست. خوشابحال شخصی که بدو توکل می‌دارد.

⁹‌ای مقدسان خداوند از او بترسید زیرا که ترسندگان او را هیچ کمی نیست.

¹⁰شیربچگان بی‌نوا شده، گرسنگی می‌کشند و اما طالبان خداوند را به هیچ‌چیز نیکو کمی نخواهد شد.

¹¹‌ای اطفال بیایید مرا بشنوید و ترس خداوند رابه شما خواهم آموخت.

¹²کیست آن شخصی که آرزومند حیات‌است و طول ایام را دوست می‌دارد تا نیکویی را ببیند.

¹³زبانت را از بدی نگاه دار و لبهایت را از سخنان حیله آمیز.

¹⁴ازبدی اجتناب نما و نیکویی بکن. صلح را طلب نماو در‌پی آن بکوش.

¹⁵چشمان خداوند بسوی صالحان است و گوشهای وی بسوی فریاد ایشان.