131دهان خود را نیکو باز کرده، نفس زدم زیرا که مشتاق وصایای تو بودم.
132بر من نظر کن و کرم فرما، برحسب عادت تو به آنانی که نام تو رادوست می‌دارند.
133قدم های مرا در کلام خودت پایدار ساز، تا هیچ بدی بر من تسلط نیابد.
134مرا از ظلم انسان خلاصی ده، تا وصایای تورا نگاه دارم.
135روی خود را بر بنده خود روشن ساز، و فرایض خود را به من بیاموز.
136نهرهای آب از چشمانم جاری است زیرا که شریعت تو رانگاه نمی دارند.
137ای خداوند تو عادل هستی و داوریهای تو راست است.
138شهادات خود را به راستی امر فرمودی و به امانت الی نهایت.
139غیرت من مرا هلاک کرده است زیرا که دشمنان من کلام تورا فراموش کرده‌اند.
140کلام تو بی‌نهایت مصفی است و بنده تو آن را دوست می‌دارد.
مزامیر 119
مزامیر 119:131-140