Пәнд-несиһәтләр 20:2-24

²Падишаһниң ғәзиви ширниң һөкиришигә охшаш қорқунучлуқтур; Униң аччиғини кәлтүргән, өз җениға җаза чүшүрәр.  

³Өзини маҗирадин нери қилиш кишиниң иззитидур; Бирақ һәр бир ахмақ өзини басалмас.

⁴Һорун адәм қишта йәр һайдимәс; Жиғим вақтида йоқлуқта қелип ашлиқ тиләр.

⁵Кишиниң көңлидики ой-нийәтлири чоңқур суға охшаштур; Йорутулған адәм уларни тартип алалайду.  

⁶Өзини садиқ дәйдиғанлар көптур; Бирақ ишәшлик бир адәмни ким тапалисун?

⁷Һәққаний адәм диянәтлик йолда маңар; Униң пәрсәндлиригә бәхит-бәрикәт қалдурулар!

⁸Падишаһ адаләт тәхтидә олтарғанда, Һәммә яманлиқни көзи билән қоғлайду.

⁹Ким өзини гунадин тазиландим, Виҗданим пакланди, дейәләйду?

¹⁰Икки хил тараза теши, Икки хил күрә ишлитиш, Охшашла Пәрвәрдигарға жиркиничликтур.

¹¹Һәтта бала өз хислити билән билинәр; Униң қилғанлириниң пак, дурус яки әмәслиги һәрикәтлиридин көрүнүп турар.

¹²Көридиған көзни, аңлайдиған қулақни, Һәр иккисини Пәрвәрдигар яратти.

¹³Уйқиға амрақ болма, намратлиққа учрайсән; Көзүңни ечип ойғақ бол, нениң мол болар.

¹⁴Херидар мал алғанда: «Начар екән, начар екән!» дәп қақшайду; Елип кәткәндин кейин «Есил нәрсә, әрзан алдим» дәп махтиниду.

¹⁵Алтун бар, ләәл-яқутларму көптур; Бирақ билимни беғишлиған ләвләр немидегән қиммәтлик гөһәрдур!

¹⁶Ятқа кепил болған кишидин қәризгә тонини тутуп алғин; Ят хотунға капаләт бәргән кишидин капаләт пули ал.

¹⁷Алдап еришкән тамақ татлиқтур; Кейин, униң йегини шеғил болар.

¹⁸Пиланлар мәслиһәт билән бекитиләр; Пишқан көрсәтмә билән җәң қилғин.

¹⁹Гәп тошуғучи сирларни ашкарилар; Шуңа валақтәккүр билән арилашма.

²⁰Кимики ата-анисини һақарәт қилса, Униң чириғи зулмәт қараңғусида өчәр!

²¹Тез еришкән мирас һаман бәрикәтлик болмас.

²²Яманлиққа яманлиқ қайтурай демә; Пәрвәрдигарға тайинип күт, У дәрдиңгә йетәр.

²³Икки хил тараза теши Пәрвәрдигарға жиркиничликтур; Сахта өлчәм қәтъий яримас.  

²⁴Инсанниң һаятлиқ қәдәмлирини Пәрвәрдигар бәлгүләйду; Ундақта инсан өз мусаписини нәдин билсун?