Psalmen 32:1-7

¹Van David; een leerdicht. Gelukkig hij, wiens schuld is vergeven, Wiens zonde is bedekt;

²Gelukkig de mens, wiens misdaad Jahweh niet langer gedenkt, In wiens geest geen onoprechtheid meer woont.

³Zolang ik bleef zwijgen, werd mijn gebeente verteerd Door mijn kreunen heel de dag;

⁴Want uw hand drukte dag en nacht op mij neer, En mijn merg droogde weg in verschroeiende gloed.

⁵Maar toen ik U mijn zonde beleed, Mijn schuld niet verheelde, En sprak: “Ik wil Jahweh mijn misdaad bekennen”; Toen hebt Gij de schuld mijner zonde vergeven.

⁶Daarom moeten alle vromen U om vergiffenis smeken, Zolang Gij U nog vinden laat; Dan zullen bij de stortvloed de onstuimige wateren Hèn niet bereiken.

⁷Gij zijt mijn schutse, en behoedt mij voor rampspoed, Gij omringt mij met jubel van heil!